Τους παρακολουθώ εδώ και ώρα,
τα μάτια του από πάνω της δεν παίρνει.

Την ψυχολογεί, από πάνω μέχρι κάτω την κοιτά,
να φέρει τη ματιά της κοντά στη δική του επιμένει.

Σκληρά επιμένει να του φέρεται,
όποτε η ματιά της τον προσέχει τη γυρίζει.
Εκείνος αποφασίσει να της μιλήσει από κοντά,
τις σκέψεις που έχει γράψει να της πει αποστηθίζει.

Προσφέρεται να κεράσει ένα ποτό,
εκείνη δέχεται και ειρωνικά γελάει.
Πιστεύει πως μονάχα να τη ρίξει προσπαθεί,
περίεργη είναι να δει πού θα το πάει.

Σε ότι απαντά,
αποκρίνεται κουνώντας το κεφάλι.
Αναρωτιέται και δε βλέπει τη στιγμή
το φλερτ αυτό που θα τη βγάλει.

Του κάνει παιχνίδι με τα μάτια,
κρυφά από μέσα της χαμογελάει.
Μπορεί να δείχνει πως την ενοχλεί,
αλλά μέσα της να τη διεκδικήσει προσδοκάει.

Της μιλάει για εκείνον,
πως την προσέγγισε επειδή του αρέσει.
Ω ναι! με τρυφερά λόγια της μιλά,
γιατί και η ίδια δεν ήθελε πρόστυχα να τη διαψεύσει.

Του φέρεται σκληρά,
απρόσιτη θέλει να δείχνει.
Υποδύεται τη δύσκολη,
παίρνει ενδιαφέρον δίχως να δίνει.

Στην τέχνη της κατάκτησης,
πότε χάνεις, πότε κερδίζεις.
Αλλά αν δεν τολμάς ποτέ επειδή φοβάσαι,
έχεις πεθάνεις ακόμα και αν ζήσεις.

Του φέρεται σκληρά,
αλλά η αδιαφορία όπως ο πάγος λιώνει.
Με ρομαντικές κινήσεις την κατακτά,
την επιστρέφει σπίτι μη μείνει μόνη.

Του φέρεται σκληρά,
αλλά και πάλι,
η αγάπη όλα τα νικά.
Λυγίζει και το ατσάλι.

Του φέρεται σκληρά,
αλλά κοιτάζει.
Όταν απομακρύνεται
αν ξανά την πλησιάζει.

Στην τέχνη της κατάκτησης,
πρέπει να περιμένεις.
Το όχι δέξου χωρίς θυμό,
θα γίνει αν με αγάπη υπομένεις.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη