Το τελευταίο διάστημα είδε το φως της δημοσιότητας μια ακόμη κατακριτέα σε καθολικό επίπεδο ιστορία βιασμού, όπου μια νεαρή κοπέλα με θάρρος και τόλμη περιέγραψε όσα θυμόταν, από όσα της συνέβησαν.

Όλοι μας λίγο ή πολύ, γίναμε μάρτυρες μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας, πολλών αντικρουόμενων απόψεων, πολλών αντιμαχόμενων σχολίων, πολλοί εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για τα τεκτενόμενα, χλεύασαν και καταδίκασαν το φαινόμενο, ζωγράφισαν τον αποδιοπομπαίο τράγο με τα δικά τους πινέλα, φτάνοντας στο σημείο να έχουμε χάσει την πραγματική ουσία, εστιάζοντας στο δέντρο, έχοντας χάσει οριστικά το δάσος…

Μας παρουσίασαν μέσα από εξονυχιστικές έρευνες το προφίλ των εμπλεκόμενων, εμβάθυναν σε ανούσιες λεπτομέρειες και σκάλισαν το παρελθόν τους με λυσσαλέα δίψα ώσπου τελικά φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε ότι τους γνωρίζουμε από χρόνια, κι ας μην τους ξέραμε μέχρι χτες…

Αυτό θέλαμε; Να μάθουμε ποια είναι η Γεωργία; Να εντρυφήσουμε στις αποκαλυπτικές πτυχές της πράξης; Να ακούσουμε ή να διαβάσουμε γαργαλιστικές περιγραφές; Θα άλλαζε κάτι αν στη θέση της ήταν η Άννα ή η Αθηνά; Αν το πάρτι γινόταν Σάββατο αντί για παραμονή πρωτοχρονιάς; Αν γινόταν σε κλαμπ και όχι σε ξενοδοχείο;

Η δική μου απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, είναι η ίδια: Όχι. Αυτό που θέλουμε είναι να μη γίνονται τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις, αλλά επειδή δυστυχώς δε ζούμε σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο, αυτό που θα έπρεπε να παρουσιάζεται εκτεταμένα από τους φορείς επικοινωνίας, θα ήταν ο προβληματισμός για των όλο και περισσότερων φαινομένων βιασμού που τείνει να πάρει τη μορφή κοινωνικής μάστιγας και φυσικά η ισότητα των δυο φύλων.

Ο ρόλος της γυναίκας σαφώς και έχει αναβαθμιστεί με το πέρασμα των χρόνων, αλλά δυστυχώς υπάρχουν ακόμη περιθώρια βελτίωσης. Ακόμα και στις αναπτυγμένες κοινωνίες πολλές φορές υποβαθμίζεται, μιας και το πατριαρχικό μοντέλο και οι παρωχημένες αντιλήψεις περί αδύναμου φύλου, είναι ακόμα υπαρκτές.

Σε μια πράξη βιασμού, κάποιοι θα θέσουν τον άνδρα στο απυρόβλητο και θα καταρρίψουν ευθύνες στη γυναίκα. Θα κατηγορήσουν τον τρόπο ένδυσης, τον τρόπο επικοινωνίας και γενικά τη στάση της και θα την θεωρήσουν ηθικό αυτουργό των όσων ακολουθήσουν. Γιατί;

Κάποιοι λίγοι, επιμένουν να τη χαρακτηρίζουν σκεύος ηδονής, να τη θεωρούν κτήμα τους, να την κακοποιούν ψυχικά και σεξουαλικά για να καλύψουν τις ορέξεις τους, να καταπατούν τα θέλω της και να μη σέβονται αυτά που πραγματικά πρεσβεύει. Γιατί;

Αναλογιστείτε πριν πράξετε, πριν πάρετε θέση, πριν σχολιάσετε πικρόχολα μια κατάσταση, πριν γίνεται θύτες. Στη θέση αυτής της γυναίκας μπορεί να ήσασταν εσείς, μπορεί η κόρη σας, η μητέρα σας, η γυναίκα σας, η αδερφή σας.

Θα πρέπει επιτέλους να ισοσταθμίσουμε τον ρόλο της γυναίκας έναντι του άνδρα και να μάθουμε να αποδίδουμε ίσα δικαιώματα στα δύο φύλα. Κοινωνικά είμαστε όλοι ίσοι, άνδρες και γυναίκες. Ανεξαιρέτου οικονομικής κατάστασης, έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στην κοινωνία, στη διασκέδαση και στον έρωτα.

Ας μάθουμε να καταδικάζουμε έμπρακτα αυτές τις συμπεριφορές σεξουαλικής βίας και να υποστηρίζουμε και να επικροτούμε με σθένος τις γυναίκες εκείνες που τόλμησαν να δημοσιοποιήσουν αυτό που τους συνέβη.

Μονάχα έτσι πρεσβεύουμε στην καταπολέμηση και στην εξάλειψη αυτών των πράξεων που τείνουν να πάρουν τη μορφή κοινωνικής μάστιγας, γινόμαστε σύμμαχοι και αρωγοί όλων των κακοποιημένων γυναικών και εντρυφούμε στην ηθική αξία του σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας.

Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη, [email protected]
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.