Έβρεχε και αυτό είχε προσδώσει μία ακόμα έξτρα δόση ρομαντισμού στην επανένωσή μας.

Κοιταζόμασταν και αυτό έλεγε τα πάντα, το στόμα δεν μπορούσε να μιλήσει, σιωπούσε. Οι ανόητοι εγωισμοί μας κράτησαν μακριά, μας στέρησαν τόσες στιγμές ευτυχίας. Εμπόδισαν το χέρι μου τη στιγμή που ήθελε να πάρει τηλέφωνο και να πει ένα απλό «σε αγαπώ».

Ήμασταν όμως ξανά μαζί, λες και η ζωή ήθελε να μας δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. Και αυτή δεν είχα σκοπό να την αφήσω ανεκμετάλλευτη. Ήθελα τόσο να μιλήσω, αλλά και πάλι σιωπούσα. Ήθελα τόσα πολλά να πω αλλά τα χείλη δεν τολμούσαν να μιλήσουν.

Κοιταζόμασταν, μέχρι τη στιγμή που βρήκα το θάρρος να ψελλίσω:

«Με συγχώρεσες;»

«Ναι, φυσικά και ναι. Εσύ;»

«Εγώ δε σου είχα θυμώσει ποτέ».

Μου χαμογέλασε, δε μίλησε και μου έσφιξε το χέρι. Δεν άργησε να έρθει μία αγκαλιά που θα επούλωνε κάθε ανοιχτό μέτωπο και πληγή.

Τα μαλλιά μας ήταν μπλεγμένα και ανακατεύτηκαν ακόμα περισσότερο όταν αγκαλιαστήκαμε τόσο δυνατά. Ήταν εκείνη η δύναμη της απουσίας η οποία αποδυναμώσει κάθε πικρία, κάθε εγωισμό, κάθε παράπονο.

Το φιλί δεν ήταν άνευρο, ήταν δυνατό, έκλεισε μέσα του όλη τη λαχτάρα της αδημονίας και είχε μία αίσθηση «δε θα σε αφήσω να μου φύγεις ποτέ ξανά».

Δε θα άφηνα ποτέ ξανά μικρούς εγωισμούς να με χωρίσουν από την αγάπη μου. Κανένας εγωισμός δεν αξίζει να σε κάνει να χάνεις και να στερείσαι την ευτυχία σου..

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη