Ο Giulio Ricciarelli, σκηνοθέτης ιταλικής καταγωγής, που ωστόσο αφοσιώθηκε στην παραγωγή ταινιών γερμανικής προέλευσης, καταπιάστηκε με μια θεματολογία που έχει απασχολήσει και άλλους κινηματογραφιστές στο παρελθόν (ιδιαίτερα αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Καταγράφοντας γεγονότα που διαδραματίζονται στη Γερμανία του 1958, ο σκηνοθέτης φέρνει τώρα στις κινηματογραφικές οθόνες τη νέα του ταινία που ακούει στο όνομα “Labyrinth of Lies”.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Στη Φρανκφούρτη του 1958 ένας φιλόδοξος νεαρός εισαγγελέας (Alexander Fehling) και ένας δημοσιογράφος (Johannes Krisch) προσπαθούν να αποκαλύψουν και να φέρουν μπροστά στη δικαιοσύνη ναζί εγκληματίες που παραμένουν ασύλληπτοι. Τόσο η κοινή γνώμη όσο και ο Τύπος, όμως, θεωρούν πως οι κατηγορίες είναι προϊόν αντεθνικής προπαγάνδας.”

Τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και η τραγική θύμησης της ζωής των Eβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έδιναν ανέκαθεν πολλή τροφή για τη δημιουργία κινηματογραφικών ιστοριών. Το συγκεκριμένο φιλμ επικεντρώνεται στη μετέπειτα ζωή των Γερμανών στρατιωτών, πρώην μέλη των SS, που αφέθηκαν ελεύθεροι να συνεχίσουν τις ζωές τους, με τα περισσότερα εγκλήματα που θα μπορούσαν να τους ενοχοποιήσουν να έχουν παραγραφεί. Εκτός από ένα. Τον φόνο. Πρόκειται για μια ιστορία ιστορικής δικαίωσης στη μνήμη των μυρίων θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία επικεντρώνεται στα αγνά συναισθήματα ενός νεαρού εισαγγελέα, που έρχεται αντιμέτωπος με τη φρικτή αλήθεια του παρελθόντος, αναρωτώμενος αν είναι έτοιμος να μπει σε έναν τεράστιο λαβύρινθο που δύναται να τον οδηγήσει στην τρέλα και τη συναισθηματική κατάρρευση. Ο καθένας θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του τραγικού αυτού ήρωα, που γίνεται μάρτυρας της αλλοίωσης της ίδιας της πίστης του στην ανθρωπότητα αλλά και στο θεσμό της φιλίας και της οικογένειας.

Η ιστορία αποπνέει δραματική χροιά, που υπογραμμίζει τη σοβαρότητα των γεγονότων που αφηγείται, και θέτει έντονους προβληματισμούς για το ποιοι πραγματικά ήταν οι ένοχοι αυτών των φρικαλεοτήτων και ποιοι όχι. Ο Ricciarelli αποτύπωσε την ιστορία με μοναδική δημιουργικότητα, δείχνοντας το παρελθόν μέσα από τα μάτια ενός απλού ανθρώπου. Η αφέλεια των Γερμανών πολιτών για τα γεγονότα που ταλανίζουν την ιστορία της χώρας τους, τονίζεται έντονα αλλά ταυτόχρονα τίθεται και υπό μεγάλη αμφισβήτηση. Αυτή η αντίθεση είναι που βουτάει και τον ίδιο το θεατή μέσα στο λαβύρινθο με τα ψέματα. Η ταινία θα μπορούσε να είναι αριστουργηματική, αν δεν έχανε αρκετό χρόνο με περιττές και επιφανειακές υποϊστορίες. Το love story του κεντρικού ήρωα λαμβάνει αμήχανη θέση απέναντι στη βασική ιστορία και φαίνεται πως υπάρχει εκεί μόνο και μόνο για να επιβαρύνει τη συναισθηματική πτώση του ήρωα και να χτυπήσει το θεατή στο συναίσθημα. Τα διαλογικά μέρη δείχνουν να φοβούνται να εισχωρήσουν στο βάθος του πραγματικού προβλήματος, αλλά κάτι τέτοιο περνά περισσότερο απαρατήρητο αν επικεντρωθεί κάποιος στο νεαρό ηθοποιό Alexander Fehling, ο οποίος κλέβει τις εντυπώσεις και τραβά τα βλέμματα πάνω του.

Πρόκειται για μια ταινία που αντιμετωπίζει με μετριασμένη σοβαρότητα, χωρίς υπερβολικούς μελοδραματισμούς, αλλά ούτε και επιπόλαια, τις σοβαρές επιπτώσεις ενός μεγάλου πολέμου. Προτείνεται ανεπιφύλακτα!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού

Για περισσότερες κριτικές ταινιών και κινηματογραφικά νέα, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο: facebook.com/movieheat

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr