Κάθε μας βήμα στον προσωπικό μας Δρόμο, είναι σαν να παίζουμε μια νότα στις χορδές της προσωπικής μας Ύπαρξης.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν κάτι ουσιώδες να πουν και ανίκανοι να μείνουν μόνοι με τον ανιαρό εαυτό τους διψούν για την προσοχή των άλλων, κάνουν θόρυβο για να τραβήξουν επάνω τους αυτή την προσοχή που θα τους καλύψει το κενό που τους αφήνει η παρέα με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Όσο περισσότερη προσοχή τραβούν, τόσο περισσότερο πιστεύουν οι ίδιοι πως ο θόρυβος που κάνουν δεν είναι Παραφωνία, μα Μουσική.

Το επικίνδυνο όμως είναι πως αν τύχουν ευρύτερης αποδοχής από το πλήθος, το πλήθος θα μαζέψει και άλλο πλήθος και όλη η Μάζα μαζί θα πειστεί πως αυτό που ακούγεται δεν είναι τενεκέδες που κάνουν φασαρία, μα μια υπέροχη μελωδία.

Καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς τους να μην γνωρίσουν ποτέ την Αγαλλίαση που προσφέρει η Μελωδία της Μοναχικότητας, μακριά από την παράφωνη οχλαγωγία της Μάζας…

Κάθε μας βήμα στον προσωπικό μας Δρόμο, είναι σαν να παίζουμε μια νότα στις χορδές της προσωπικής μας Ύπαρξης.

Όταν γύρω μας επικρατεί η Παραφωνία…
ας είναι η Μουσική που παράγουμε εμείς, Μελωδία…

Γράφει ο Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος, Σύμβουλος Επιχειρήσεων – Συγγραφέας