Κάποτε, δυο άντρες μπήκαν σε μια βάρκα και βγήκαν στον ωκεανό.

Κάποια στιγμή, ο ένας άρχισε να ανοίγει μια τρύπα στον πάτο της και ο άλλος κατάπληκτος του φώναξε:

«Τι κάνεις; Σταμάτα αμέσως να τρυπάς τη βάρκα!».

Τότε ο πρώτος του απάντησε: «Μην ανησυχείς, η τρύπα που κάνω είναι μόνο από την δική μου πλευρά».

Είμαστε όλοι επιβάτες στην ίδια βάρκα, φίλοι και εχθροί, γνωστοί και άγνωστοι. Εάν βυθιστεί η βάρκα θα βυθιστούμε όλοι μαζί. Κάθε φορά που αδιαφορούμε για την αδικία που συντελείται δίπλα μας, στον συνάνθρωπό μας, δεν είναι απλώς αναισθησία και αναλγησία. Είναι τελικά σαν να αδιαφορούμε για μας τους ίδιους και να επιτρέπουμε να ανοίξει άλλη μια “τρύπα” στη “κοινή μας βάρκα”.

Είναι όμως θέμα χρόνου να βυθιστούμε όλοι αν παραμένουμε απλοί παρατηρητές των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Αν αναλογιστούμε ότι δεν είναι θέμα εκδήλωσης αλληλεγγύης ή “φιλανθρωπίας” το να συμπαρασταθούμε στον συνάνθρωπό μας, αλλά στην πραγματικότητα υποχρέωση προς τον ίδιο μας τον εαυτό, προς εμάς τους ίδιους, τότε μόνο υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει η “ρότα” η βάρκα που λέγεται “κοινωνία”.

Πηγή :enallaktikidrasi

Thessaloniki Arts and Culture,http://www.thessalonikiartsandculture.gr/