Αν η Θεσσαλονίκη ήταν χρώμα θα ήταν ΘΑΛΑΣΣΙ και πιο συγκεκριμένα το θαλασσί του Θερμαϊκού (όταν βέβαια ο τελευταίος δε θυμίζει καταπράσινο κυματιστό λιβάδι, απέραντο σκουπιδότοπο, το τερρέν του Ρολάν Γκαρός ή δεν είναι κρυμμένος στην κινηματογραφική ομίχλη).
Θαλασσί του Θερμαϊκού λοιπόν, ο λόγος που ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη όταν το μάτι αντικρύζει το υδάτινο μέτωπο της πόλης . Η αίσθηση του ορίζοντα σε υποχρεώνει να βάλλεις μία άνω τελεία στην απαιτητική σαλονικιώτικη καθημερινότητα. Ξεχνάς τις χρονοβόρες μετακινήσεις, το μπαλωμένο οδόστρωμα, τα παραμελημένα ή παρανόμως καταληφθέντα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια, τα μουτζουρωμένα μνημεία, τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, τις λαμαρίνες και τους γερανούς του Μετρό, τα κορναρίσματα, τα ποτάμια ροδόνερου όταν βρέχει, τους άστεγους και τα αδέσποτα.
Ξεχνάς το απαιτητικό αφεντικό, το μισοάδειο πορτοφόλι και τους απλήρωτους λογαριασμούς, την εξεταστική που υποσχέθηκες στους γονείς να μην αφήσεις – πάλι – να πάει χαμένη. Ξεχνάς τη δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη γκρίνια του συντρόφου σου.
Όλοι οι δρόμοι εκεί οδηγούν κι εσύ εκεί κατευθύνεσαι χωρίς να το πολυσκεφτείς : για να ξεχάσεις, να πάρεις μία ανάσα και ν’ ανακτήσεις δυνάμεις. Μπορεί και να οραματιστείς ένα διαφορετικό αύριο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.
Φοβάσαι πως αν γυρίσεις την πλάτη σε αυτό το μαγικό τοπίο, το θαλασσί του Θερμαϊκού κι ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, θα χαθεί.
Κακώς φοβάσαι.
Το θαλασσί του Θερμαϊκού κυριαρχεί παντού μέσα στην πόλη, ακόμα και στις πιο ανήλεες ή άγνωστες γωνιές της. Αρκεί να βλέπεις και να μην κοιτάς. Αρκεί να μην περπατάς αφηρημένος και με το κεφάλι σκυφτό. Ένας τοίχος, μία πόρτα, ένα παράθυρο, μία καρέκλα, ένα εμπνευσμένο γκράφιτι, μία πινακίδα … θαλασσί του Θερμαϊκού … μικρά σημάδια που καλείσαι ν΄ ανακαλύψεις χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Αρκεί να το θελήσεις.
Αρκεί ν’ αποδεχθείς την πρόκληση και ν’ αποπειραθείς να δεις την πόλη αλλιώς.
Τολμάς να περπατήσεις στα γνωστά λημέρια με τις κεραίες τεντωμένες; Τολμάς να ψάξεις γειτονιές που έχεις δει μόνο σε φωτορεπορτάζ στο διαδίκτυο;
Τολμάς ν’ αναζητήσεις το θαλασσί μέσα στο πολεοδομικό συγκρότημα;
Γύρνα για λίγο την πλάτη στο θαλασσί της θάλασσας και ψάξε το θαλασσί της πόλης από τη λεωφόρο Νίκης ως την λιλιπούτεια και γραφική οδό Παπαδοπούλου πάνω στα Κάστρα. Στενό – στενό, δρόμο – δρόμο. Παντού. Το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει πλουσιοπάροχα.
Σε δεύτερο χρόνο αν έχεις φωτογραφικό εξοπλισμό ή έστω ένα κινητό τηλέφωνο με αξιόλογη κάμερα θ’ αρχίσεις να σκέφτεσαι ποιά ώρα της ημέρας ή της νύχτας το θαλασσί της πόλης γράφει καλύτερα στο φακό.
Μπορεί να χρειαστεί λοιπόν να επανέρθεις πολλές φορές στο ίδιο σημείο μέχρι ν’ αποφασίσεις.
Το σπουδαιότερο όλων, θ’ αρχίσεις ν’ αναζητάς περισσότερες πληροφορίες για το υπαίθριο και ελεύθερα προσβάσιμο Μουσείο που λέγεται Θεσσαλονίκη. Μία πόλη θρύλος με μακραίωνη ιστορία. Το φανταζόσουν ποτέ; Εκεί να δεις θαλασσί!
Σοβαρά, θα σκεφτείς ; Υπάρχουν όλα αυτά; Εγώ γιατί δε τα είχα δει ποτέ; Ή , αυτό εννοούσε ο παππούς όταν έλεγε εκείνη την βαρετή ιστορία;
Κάπως έτσι θα εκτιμήσεις την πόλη που γεννήθηκες ή ρίζωσες μεταγενέστερα.
Και η Θεσσαλονίκη που έχει παντού χρώμα θαλασσί δε θα χρειάζεται πλέον να προσπαθεί να σου αποδείξει ποιά είναι και κυρίως γιατί είναι αυτή που είναι.
Πλέον ξέρεις.
Θα είναι απλά ένας όμορφος θαλασσί καμβάς που το μόνο που σου ζητά είναι να γίνεις λαμπερός πρωταγωνιστής σ’ ένα αφήγημα.
Το δικό σου αφήγημα.
ΥΓ δε θεωρώ ότι είμαι φωτογράφος. Σαλονικιά είμαι : εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ έφτιαξα την οικογένειά μου, εδώ δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά. Αγαπώ το θαλασσί αυτής της πόλης όπως η άβυσσος το φως .
Κείμενο – φωτογραφίες: Νένα Διονυσοπούλου
