Περπατώντας στα λιθόστρωτα σοκάκια της Άνω Πόλης με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τις γραφικές πλατειούλες της ,πολλές αναμνήσεις έρχονται στο νου μου.
Παιδιά τότε που τρέχαμε και παίζαμε στις αλάνες της προσφυγικής Τούμπας με τους χωματένιους δρόμους, τα χαμηλά σπιτάκια με τις περιποιημένες αυλές τους, τις τριανταφυλλιές και τα γιασεμιά. Στην Υφανέτ ,στο ρέμα , στον λόφο, στην ΜΕΝΤ.

Κατηφορίζοντας προς την παραλία και τον Λευκό Πύργο θυμάμαι τα καραβάκια – την Θεσσαλονίκη ,την Ιουλία ,την Άννα Μαρία- μας πήγαιναν για μπάνιο στις απέναντι παραλίες στον Μπαξέ ,στην Αγία Τριάδα.

Θυμάμαι την ΔΕΘ με το λούνα παρκ ,τα πυροτεχνήματα, τα ακροβατικά…
Τον Ξαρχάκο, τον Λουκά με τις δροσερές γρανίτες και το φρούτο παγωτό στο πάρκο της ΧΑΝΘ. Τον ζωολογικό κήπο…

Λίγο πιο πέρα τα Λαδάδικα με τα μικρά παλιά μαγαζιά και τα “σπίτια” τότε με τα κόκκινα φανάρια. Φθάνοντας στην Β. Όλγας τα λιγοστά σωζόμενα διατηρητέα θυμίζουν κάτι από το όμορφο παρελθόν. Την συνοικία των Εξοχών.
Πέρασαν τα χρόνια…

Σήμερα η πόλη παρά την τσιμεντοποίηση διατηρεί ένα μεγάλο μέρος της γοητείας της και παραμένει συναρπαστική.
Συνδυάζοντας τα Ρωμαϊκά Μνημεία ( Ροτόντα ,αψίδα, ανάκτορα Γαλερίου κ.α) με τις Βυζαντινές Εκκλησίες (Όσιος Δαυίδ ,Μονή Βλατάδων ,Άγιος Νικόλαος Ορφανός κ.α.)
με τα Οθωμανικά ( Αλατζά Ιμαρέτ, Μπέη Χαμάμ, Γενί Τζαμί κ.α) και τα νεοκλασικά
κτίρια (Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα , 13ο Γυμνάσιο στην Καμάρα ,Παπάφειο κ.α.), τα κάστρα.

Η πόλη με τα ωραία σιροπιαστά της ,τα τρίγωνά της ,το κουλούρι και την μπουγάτσα της.
Με τους ευγενικούς και καλόκαρδους ανθρώπους.

Η πόλη που τραγουδήθηκε όσο καμία άλλη από τον Τσιτσάνη , τον Μητροπάνο ,τον Καζαντζίδη.
Η πόλη του Αναγνωστάκη ,του Ιωάννου, του Κουγιουμτζή, του Χριστιανόπουλου.

Η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω.
Που αγαπάμε τόσο πολύ και αγαπώ.
Το καμάρι της καρδιάς μας…

Φωτογραφίες – κείμενο: Πάνος Καζανασμάς