Δεν είναι όλοι το ίδιο έτοιμοι για την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή. Κι αυτή είναι μια από τις πρώτες παραδοχές που οφείλουν οι άνθρωποι να μάθουν να διαχειρίζονται. Για το δικό τους καλό. Για τη δική τους ψυχική υγεία. Για τη δική τους ηρεμία.
Δεν φταίνε πάντοτε οι συνθήκες, το timing, κάποιοι άλλοι. Όσο κι αν θέλουμε να ρίξουμε τις ευθύνες σε τρίτους παράγοντες, πολύ συχνά η αλήθεια είναι ακριβώς απέναντί μας.
Ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως γένους και σχέσης με εμάς, που πολύ θέλουμε να είναι έτοιμος για ένα συναίσθημα, ένα βήμα, μια κίνηση, απλώς δεν είναι. Κι εδώ που τα λέμε, δεν οφείλει να είναι. Και εδώ που τα ξαναλέμε, ούτε εμείς οφείλουμε να περιμένουμε να γίνει.
Κάθε ένας από εμάς έχει τον δικό του ρυθμό να κυνηγά στιγμές, να αγαπά άλλους, να δίνει και να δίνεται. Αν ο ρυθμός δεν είναι ίδιος από την αρχή, δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί τελικά να γίνει.
Κάποια πράγματα, κάποια συναισθήματα, κάποιες σχέσεις υποχωρούν μαζί, προχωρούν μαζί, ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν μαζί, όμως αυτό συνήθως συμβαίνει στην άγουρη νιότη και τη βαθιά ωριμότητα.
Στο ενδιάμεσο, εκεί δηλαδή που κρίνονται και συναντιούνται οι περισσότερες σχέσεις, αν οι επιθυμίες δεν συγχρονιστούν από την αρχή, αν δε δηλώσουν παρόν στην καθημερινή κούρσα «με το καλημέρα», αν εν τέλει δεν έχουν κάτι τόσο απλό όσο ένα καλημέρα, δεν ξέρω πια πόσο αξίζει να επιμείνουμε γι’ αυτές.
Και για να επιστρέψουμε στην αρχή: δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι για την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή. Όσο νωρίτερα καταφέρουμε να το αποδεχτούμε, τόσο θα νωρίτερα θα απεμπλακούμε από καταστάσεις στις οποίες, όσο κι αν επιθυμούμε, δεν έχουμε με έναν άλλον άνθρωπο την ίδια ένταση σε όσα επιθυμούμε από το «μαζί», το όποιο μαζί.
Η επιστήμη της ψυχολογίας θα μιλήσει για όλα τα παραπάνω με τον ορισμό της ψυχικής ανθεκτικότητας, της προσαρμοστικής ικανότητας ενός ανθρώπου δηλαδή, να ανακάμπτει από αρνητικά συναισθήματα και να προσαρμόζεται στις αλλαγές και στις αγχωτικές εμπειρίες αλλά και με τον ορισμό της συναισθηματικής νοημοσύνης, την ικανότητα κάποιου να ρυθμίζει τα συναισθήματα των άλλων και τα δικά του, να τα διαχωρίζει και να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες που λαμβάνει για να κατευθύνει τις σκέψεις και τις πράξεις του.
Εύκολο να ορίσει κάποιος τι είναι αυτό που χρειάζεται, δύσκολο να το εφαρμόσει στην πράξη. Ειδικά αν δεν είναι έτοιμος να προχωρήσει, να παρατήσει κάτι που όσο κι αν θα ήθελε αυτό δεν γεμίζει τα κενά που θέλει. Γιατί όλα γι’ αυτά τα κενά γίνονται. Για τα κουτάκια που καθένας μας θέλει πλήρη.
Άλλος τα γεμίζει με χρήμα, άλλος με δόξα, άλλος με έρωτα, άλλος με ψέματα, άλλος με εμπειρίες. Κάθε ένα είναι επιλογή. Καθένας επιλέγει. Ή θα έπρεπε να έχει τη δύναμη να επιλέγει. Τι θα πάρει, τι θα αφήσει, με τι θα γεμίσει τα κουτάκια του.
Αρκεί αυτό με το οποίο τα γεμίζει να μην είναι αναμονή. Γιατί αυτή είναι χαμένος χρόνος. Γιατί τα κουτάκια δεν θα έχουν τον χώρο που χρειάζονται. Γιατί θα στριμώχνονται στο μεσοδιάστημα ενός άλλου ανθρώπου. Στην αναβλητικότητά του να προχωρήσει ή να αφήσει τον άλλον να συνεχίσει χωρίς αυτόν.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι για εσένα.
Ας είσαι τουλάχιστον εσύ.
Για σένα.
