Μέσα του ’80, μέσα του Καλοκαιριού, μέσα της βδομάδας. Όχι Σαββατοκύριακο, σίγουρα. Κάποιος αναρωτιέται τι μέρα είναι και, δεν ξέρω να απαντήσω. Τρίτη ή Τετάρτη; Μήπως Πέμπτη; Είχα χάσει τις μέρες. Ο χρόνος είχε γίνει στο μυαλό μου ένα Καλοκαίρι ενιαίο, που δεν είχε λόγο να χωρίζεται. Γιατί να χωριστεί; Όλα όσα το αποτελούσαν ήταν εκεί και ήταν ένα.

Το χωριό, η γιαγιά, ο παππούς, ο θείος, ο Pac Man, το ποδήλατο, η αυλή, η μουριά, ο βασιλικός στον σκουριασμένο τενεκέ, το λάστιχο στις φασολιές, η μυρωδιά της κατσίκας, η προσμονή της θάλασσας κάθε απόγευμα. Ο ήλιος δεν έφευγε αν δεν τον βλέπαμε εμείς να βυθίζεται μέσα της. Ένας θησαυρός που θα κρυβόταν όλη νύχτα και μαζί, άλλοι κρυμμένοι θησαυροί.

Στην ποικιλία της μπύρας, ένα κρυμμένο τηγανητό καλαμάρι. Για μένα; Στο ψυγείο του καφενείου, ένα κρυμμένο παγωτό ξυλάκι, με κρυμμένο μέσα του σιρόπι κεράσι. Στο φούρνο, ένα κρυμμένο ταψί με γεμιστά και μέσα τους, κρυμμένη ζάχαρη.
Βάζαν ζάχαρη οι παλιές στις γεμιστές ντομάτες κι έτσι, διασφάλιζαν τη γλύκα. Μια γλύκα που όσο νερό κι αν πιεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αντιστέκεται, δε φεύγει. Είναι αυτή που ίσως σε βοηθήσει να μην πικραθείς με τα χρόνια.

Το Καλοκαίρι δεν είναι ένα, πια.

Είναι πολλά τα Καλοκαίρια. Διαφορετικά. Χωρισμένα. Πετσοκόφτηκαν. Ξέρεις ακριβώς πότε αρχίζουν. Ξέρεις ακριβώς πότε τελειώνουν. Είναι η άδειά σου, είναι η άδεια του συναδέλφου, είναι το μέτρημα των επίσημων ημερών που δικαιούσαι και θα έρθουν να κολλήσουν στην Αργία, οπότε θα κανονίσεις να γυρίσεις τότε και θα σου απομείνουν μέρες τόσες. Είναι το μέτρημα. Είναι ο υπολογισμός.

Μα…
Αν είναι να το μετράς, πόσο Καλοκαίρι είναι; Αν είναι να το υπολογίζεις, είναι Καλοκαίρι, όντως;

Δεν αρκεί να είναι ο καιρός καλός για να είναι Καλοκαίρι.
Πρέπει να είναι και ανέμελος.
Πρέπει να σε κάνει να βρίσκεις αυτό που είσαι και ταυτόχρονα να σε κάνει να χάνεις τις μέρες.
Πρέπει να είναι Ένα Καλοκαίρι που δεν θα μπορείς μέσα στα χρόνια να ορίσεις ποιο ακριβώς, αλλά θα είναι αυτό ακριβώς που θα σε έχει ορίσει.

Γράφει η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου