Με τη χαρά των φίλων μου πάντοτε χαιρόμουνα,
που δεν έχω αυτό που αγαπώ ποτέ δεν παραπονιόμουνα.

Έμαθα να ζω τον έρωτα μέσα από τη χαρά τους,
αισθανόμουν πλήρης μέσα από τα φιλιά τους.

Με τη χαρά των φίλων μου είμαι ικανοποιημένη,
η φιλία η πραγματική στη χαρά ξέρει να παραμένει.
Αληθινή να είναι η χαρά για τη χαρά του άλλου,
ακόμα και αν για εσένα υπάρχει πληγή καημού μεγάλου.

Πάντοτε ήθελα οι φίλοι μου να είναι γεμάτοι από χαρά,
ποτέ δε φθόνησα αυτό που είχαν κρυφά ή φανερά.
Πάντοτε χαιρόμουν αν τους αγαπούσε αυτός που αγαπούν,
ακόμα και αν στην ψυχή μου παράπονα ξυπνούν.

Ζούσα και εγώ μαζί τους,
αυτό που δε μου έδινες εσύ.
Δε με ένοιαζε που την αγάπη σου δεν είχα,
να τους ζω χαρούμενους μου αρκεί.

Με τη χαρά των φίλων μου έμαθα να χαίρομαι,
να μη γκρινιάζω που δε με αγαπάς και να το δέχομαι.
Πως δε χαρίζει η ζωή στον καθένα αυτό που θέλει,
σε άλλον δίνει, σε άλλον και την ελάχιστη ελπίδα παίρνει.

Με τη χαρά των φίλων μου χαιρόμουνα,
τον έρωτα που μου αρνιόσουν τον ζούσα μέσα από αυτούς.
Δεν πειράζει που εσύ δε με αγαπούσες,
εγώ ευτυχισμένη ένοιωθα μέσα από σχέσεις φίλων και δεσμούς.

Χαιρόμουν που τους αγαπούσε
το πρόσωπο που αγαπούν.
Δεν πειράζει που εγώ τυχερή δεν ήμουν,
τα τυχερά για όλους δεν καραδοκούν.

Με τη χαρά των φίλων μου πάντοτε χαιρόμουνα,
ακόμα και στην ψυχή μου ολίγον πικραινόμουνα.
Θα ήθελα να με αγαπούσες λίγο και εσύ,
να αισθανθώ και εγώ για λίγο τυχερή…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα