“Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά, ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δυο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος, θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις”. –Θανάσης Βέγγος
Ένα εξαιρετικό κείμενο από την Χρυσιάννα Πετρίδου, ηλικίας 20+ που δείχνει πως οι νέοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη ζωή, την πρόκληση, την ευτυχία. Μια ωριμότητα που μας εξέπληξε, ελπίζοντας ταυτόχρονα να μην είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:
“Για σένα μπορεί να είναι η επαγγελματική επιτυχία και συνεχής ανέλιξη. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι η πλήρης ελευθερία -και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Οι περισσότεροι από εμάς, όμως, δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι, αν λείπει η αγάπη. Κι αυτό γιατί όσες επιτυχίες κι αν έχεις, στο τέλος της ημέρας θέλεις να έχεις έναν άνθρωπο να σε περιμένει στο σπίτι, για να μοιραστείς μαζί του ό,τι καλό (ή κακό) σου συμβαίνει.
Πράγματα που θεωρούμε δεδομένο ότι θα έρθουν, έρχονται πράγματι; Έχουμε μάθει να βάζουμε τους στόχους και τα όνειρά μας σε καλούπια, για να προλάβουμε να τα ζήσουμε όλα. Θα παντρευτώ στα 30-35 μου, οπότε στα 20-κάτι μου πρέπει να φάω τη ζωή με το κουτάλι. Να τεμπελιάζω, να κάνω σεξ με τον κάθε τυχόντα και να γυρνάω λιώμα στο σπίτι 7 η ώρα το πρωί· γιατί αν δεν τα κάνω τώρα, πότε θα τα κάνω; Όλοι στη δεκαετία των 20 αυτά κάνουν. Άρα πρέπει κι εγώ.
Μετά θα νοικοκυρευτώ, θα κάνω παιδιά, θα έχω μια σταθερή δουλειά και θα κυλάει η ζωή μου χωρίς συγκινήσεις και εκπλήξεις, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Σε όλους συμβαίνει, άλλωστε.
Ξεχνάμε προφανώς ότι η ζωή πολλές φορές δε μας τα φέρνει όπως τα σχεδιάσαμε. Όπως ξεχνάμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός και ότι δε χρειάζεται να ακολουθήσει τη μάζα, για να βρει την ευτυχία. Μα πώς διανοούμαστε καν ότι μπορούμε να βάλουμε πρόγραμμα στην ευτυχία; Πώς μπορούμε να λέμε ότι είναι πολύ νωρίς ή πολύ αργά για να ευτυχήσουμε;
Χάνουμε το χρόνο μας με ανούσιους ανθρώπους, απλά και μόνο για να λέμε ότι ζήσαμε πολλά. Τι;;; Έχεις μονογαμική σχέση στα 22 σου;!;!;! Τρελάθηκες; Γιατί δεν κάνεις ό,τι οι άλλοι της ηλικίας σου; Βγες εκεί έξω να αποκτήσεις εμπειρίες. Γιατί η ολοκλήρωσή σου σαν άνθρωπος μετριέται με το πόσους εραστές θα έχεις καταγράψει στο προσωπικό μπλοκάκι των κατορθωμάτων σου.
Θεωρούμε πλέον κατακριτέο ή παράλογο να βρίσκουμε την ευτυχία δίπλα σε έναν άνθρωπο τόσο νωρίς. Τι ξέρουμε εμείς οι 20-κάτι από έρωτα, ε; Δεν είμαστε αρκετά συνειδητοποιημένοι και ώριμοι για να πάρουμε αποφάσεις ζωής. Στα 18 μας, όμως, πρέπει να έχουμε ήδη αποφασίσει την επαγγελματική μας πορεία και να καταθέσουμε μηχανογραφικό. Απόφαση ζωής, την οποία πρέπει να έχουμε πάρει τελειώνοντας το λύκειο. Το μυαλό μας δεν είναι αρκετά ώριμο στα 18 ή στα 22. Η καρδιά, όμως, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ποτέ ώριμη;
Συναισθήματα έχουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Τα κυρίαρχα συναισθήματα της αγάπης και του φόβου ενεργοποιούνται στο ξεκίνημα της ζωής μας. Παρόλα αυτά στα 22 ή στα 25, μας πείθουν όλοι -και τελικά εμείς τον εαυτό μας- ότι δεν είμαστε αρκετά ώριμοι για να έχουμε βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα. Και καταλήγουμε να φοβόμαστε το βαθύ και να το αποφεύγουμε, γιατί δεν είναι της ηλικίας μας. Και αφήνουμε να μας “κατσιάζουν” τελικά τα πολλά λάθος χέρια, γιατί έχουμε πειστεί ότι έτσι πρέπει να γίνει. Έχουμε πειστεί ότι είναι πολύ νωρίς για να βρούμε τα σωστά χέρια.
Ή για άλλους λέμε ότι είναι πολύ αργά να βρουν τα σωστά χέρια. Καταδικάζουμε όλους όσους έκαναν λάθος επιλογές και σπατάλησαν χρόνο. Τώρα θυμήθηκες ότι θέλεις να βρεις τον άνθρωπό σου; Και τόσα χρόνια τι έκανες; Και πείθονται αυτοί οι άνθρωποι ότι έχουν χάσει την ικανότητα να ερωτεύονται -ή ότι τους τελειώνει ο χρόνος και άρα πρέπει να βολευτούν με ό,τι τους έρθει. Και χαιρόμαστε οι τριγύρω για τη “σωστή επιλογή” τους· την επιλογή που ταιριάζει με τα καλούπια της κοινωνίας μας και έχουμε όλοι (λίγο-πολύ) ενστερνιστεί. Αυτά φέρνουν την ευτυχία, άλλωστε. Έτσι δεν είναι;
Απογοητεύομαι και προβληματίζομαι. Δε δέχομαι οριοθέτηση στην ευτυχία. Δε δέχομαι να μου λένε οι άλλοι τι πρέπει να κάνω για να γίνω ευτυχισμένη. Φαντάζομαι πως κι εσύ έτσι αισθάνεσαι. Φαντάζομαι πως όλοι έτσι αισθάνονται. Οπότε προσπαθώ να καταλάβω γιατί παλεύουμε να κατοχυρώσουμε την ελευθερία μας να ορίζουμε μόνοι μας τη ζωή και την ευτυχία μας, αλλά κατακρίνουμε τις επιλογές και τις επιθυμίες των άλλων, που κι εκείνοι παλεύουν να βρουν την ευτυχία. Φοβόμαστε ότι θα τελειώσουν οι αποθήκες της ευτυχίας και δε θα πάρουμε μερίδιο;
Ή απλά αγανακτούμε στη σκέψη ότι ο άλλος θα ευτυχήσει πριν από εμάς, χωρίς ενδεχομένως να το αξίζει; Ας σταματήσουμε να βάζουμε τρικλοποδιές στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αφήνουμε την ευτυχία για αργότερα.”
Πηγή rouamat.com
Κείμενο: Χρυσιάννα Πετρίδου
