Για το θεό, τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανένα;
Παλιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε τον κόσμο
τώρα μου προκαλούνε πλήξη και μ’ ένα τηλεφώνημά τους.

Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος στο θάνατο
τώρα με κάνουν ν’ αποφεύγω
ακόμα και τις τυχαίες συναντήσεις.

Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε, όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις
μας άφησαν γυμνούς από περιστατικά και μνήμες.

Γυναίκες που κάποια στιγμή τα σώματά μας ελικώθηκαν
λες για πάντα, τώρα τίποτα δεν ξέρουμε
ούτε έχουμε την περιέργεια
για να μάθουμε ο ένας για τον άλλο.

Μπορεί και να ‘ναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα
χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.

Τίτος Πατρίκιος, από τη συλλογή “Η ηδονή των παρατάσεων”.

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα