Ένας έρωτας γεννιέται μες τον έρωτα…

Ένας έρωτας γεννιέται μες τον έρωτα
μεγαλώνει μες τα σπλάχνα του
απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί

επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο
κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του

και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα
άλλος έρωτας γεννιέται στα σπλάχνα του
μεγαλώνει, απλώνεται στον χώρο του
απειλεί να τον κατασπαράξει.

Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν
να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών
ανταλλάσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα
που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές

που συνυπάρχουν χωρίς άσποπες εχθρότητες
περίπου φιλικά, όπως οι προτομές
αντίπαλων ηγετών στα νεκροταφεία.

Τίτος Πατρίκιος, από τη συλλογή “Η ηδονή των παρατάσεων”.

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα