Δεν είναι δυνατό να μάθεις κάτι, να διαλύσεις έναν φόβο αν δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις κάτι.
Η πράξη, το αντίθετο του φόβου και των περισσότερων αυτομειωτικών συμπεριφορών, αποφεύγεται – συνήθως – από τα θύματα, που ενεργούν από θέση αδυναμίας. Η πιο λογική εκπαιδευτική αρχή όμως, είναι κατά τη γνώμη μου η εξής:

Ακούω: ξεχνώ
Βλέπω: θυμάμαι
Πράττω: καταλαβαίνω

Ποτέ δεν θα μάθεις πως ξεφορτώνεται κανείς τον φόβο, αν δεν “διακινδυνέψεις” τη συμπεριφορά που τον αντιμετωπίζει.
Ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, ο πνευματώδης αυτός Άγγλος το διατύπωσε ως εξής:

“Η Πείρα είναι παιδί της Σκέψης και η Σκέψη είναι παιδί της Πράξης.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τους ανθρώπους από τα βιβλία.”

Πρώτα σκέφτεσαι, κατόπιν πράττεις και μόνο στο τέλος γνωρίζεις. Αυτός είναι ο τρόπος να διώξεις τους φόβους, που σε καθηλώνουν στη θέση του θύματος.

Μπορείς να κάνεις τα άλματά σου προς το θάρρος ρωτώντας συχνά τον εαυτό σου:
“Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί άν…;”
Όταν εξετάσεις ρεαλιστικά τις πιθανότητες, θα διαπιστώσεις – σχεδόν πάντοτε – ότι τίποτα το καταστροφικό ή το οδυνηρό δεν μπορεί να σου συμβεί, αν λάβεις τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην είσαι ένα εύκολο θύμα.

Κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να έχει παραλύσει από τον φόβο – να είναι θύμα, με μια λέξη – ρώτησέ τον: “Τι κερδίζω απ’ αυτό;”
Η πρώτη σου κίνηση θάναι ν’ απαντήσεις: “Τίποτα”

Προχώρησε όμως λίγο βαθύτερα και αναρωτήσου γιατί οι άνθρωποι το βρίσκουν πιο εύκολο να είναι θύματα, αντί να κρατούν αποφασιστική στάση και να κινούν μόνοι τους τα νήματά τους.

Νομίζεις ότι μπορείς να αποφύγεις πολλούς κινδύνους και να “μη γίνεις ποτέ στόχος”, υποχωρώντας και αφήνοντας τους άλλους να αποφασίζουν. Αν τα πράγματα πάνε άσχημα, δεν έχεις παρά να κατηγορήσεις αυτούς που κινούν τα νήματά σου, αποφεύγοντας έτσι κάθε μεγαλύτερη ευθύνη.

Ταυτόχρονα αποφεύγεις την “υποχρέωση” ν’ αλλάξεις, είσαι “ελεύθερος” να παραμείνεις ένα “καλό θυματάκι”, εισπράττοντας τα τακτικά μερίσματα της ψεύτικης επιδοκιμασίας των θυματοποιών αυτού του κόσμου.

Τέλος, μια μικρή φράση για σκέψη:
“Αν τον πληρώνεις εσύ τον βιολιστή, κότα να παίζει το δικό σου τραγούδι.”

Γουαίην Ντύερ, “Να κινείς τα δικά σου νήματα”, εκδόσεις Γλάρος

Επιλογή – επιμέλεια: Δημήτρης Συμεωνίδης