Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για ένα απλό θέμα που όμως δεν είναι απλή η κατανόηση fenomeno  για τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτό.

Το ονομάζω φαινόμενο «rebound» στην συναισθηματική σχέση. Αν και είναι ένας επιστημονικός όρος που αναφέρεται στην εξάρτηση που προκαλεί η μακροχρόνια χρήση φαρμάκων και η απότομη και δραστική διακοπή τους από τα άτομα, αναλογικά συνδέω αυτήν την μορφή εξάρτησης με μια ιδιαίτερη περίοδο στην ζωή του ζευγαριού : το τέλος της σχέσης και την απομάκρυνση.

Ένα ζευγάρι μοιράζεται πολλές στιγμές μέσα στη σχέση. Οι σύντροφοι εκτός του ότι ζουν μαζί, κάνουν αρκετά πράγματα από κοινού, σχεδιάζουν για το μέλλον τους, ταξιδεύουν,ανατρέφουν παιδιά,επιλύουν καθημερινά προβλήματα, κάνουν σεξ, κ.ά.

Όταν για διάφορους λόγους αποφασίσουν να τελειώσουν την σχέση τους, όλα αυτά τα δευτερεύοντα πλεονεκτήματα χάνονται και η εσωτερική αρμονία του ατόμου μαγικά αποδιοργανώνεται.

Σε αυτήν την φάση εισχωρεί αυτό που εγώ ονομάζω φαινόμενο «rebound». Οι άνθρωποι μπαίνουν σε έναν ανεμοστρόβιλο αμφιβολιών που εκφράζονται με ερωτήσεις του τύπου :«Άφησα τον/την σύντροφό μου, τώρα όμως μου λείπει, τον έχω ανάγκη, μου λείπουν οι στιγμές που καθόμασταν και συζητούσαμε, ίσως έκανα λάθος, τον αγαπώ ακόμα!;;;

Το φαινόμενο «rebound» δεν έχει καμία σχέση ούτε με την διαδικασία της παθολογικής συναισθηματικής εξάρτησης από τον σύντροφο, ούτε με την αγάπη. Αντίθετα είναι εκείνη η φυσιολογική διαδικασία που εμφανίζεται μετά την άμεση απομάκρυνση εξ΄ αιτίας του χωρισμού. Θα μπορούσαμε και να το ονομάσουμε «εξάρτηση από δευτερεύοντα πλεονεκτήματα».

Η καθημερινότητα στο ζευγάρι παρέχει ασφάλεια και σιγουριά αποτελούμενη από συμπεριφορές, συνήθειες, στάσεις και εκφράσεις που αποκτήθηκαν κατά την διάρκεια της συμβίωσης και μάλιστα με μεγάλη πιθανότητα για πολλούς αυτή η καθημερινότητα να είναι και υπεύθυνη για το τέλος της σχέσης.

Όλη λοιπόν αυτή η πραγματικότητα θα χρειαστεί να αποδομηθεί και να ανασυγκροτηθεί γύρω από την καινούργια πραγματικότητα του «single».

Κατά την άποψή μου πάνω σε αυτό το θέμα ο Erich Fromm μας χαρίζει μια ωραία σκέψη: «Η ανώριμη αγάπη μας οδηγεί να πούμε σ’ αγαπώ γιατί σε σε έχω ανάγκη, αντίθετα η ώριμη αγάπη μας οδηγεί να πούμε σε έχω ανάγκη γιατί σε αγαπώ.»

Εγώ θα συμπληρώσω… ότι μόνο εάν γίνεις κύριος της μοναξιά σου θα μπορέσεις να δεις εκείνην την αγάπη με διαφορετικά μάτια και να νοιώσεις αν έχεις κάνει πραγματικά λάθος να τον/την αφήσεις να φύγει.

Επιμέλεια: Dr. Μαρία Λιακάκου, Κλινική Ψυχολόγος Πανεπιστήμιο Ρώμης “La Sapienza”