Είσαι στην επιθυμία σου;
Ποια είναι όμως η επιθυμία σου, πραγματικά;
Το κομμάτι του εαυτού που δεν έχει ωριμάσει ακόμα, λέει: «Χρειάζομαι επιβεβαίωση ότι αξίζω να αγαπιέμαι, ότι αξίζω να υπάρχω. Η «επιθυμία» μου είναι να προσπαθήσω να πάρω την επιβεβαίωση από τον άλλον. Ό,τι κάνω, σκέπτομαι και νιώθω έχει αυτόν τον στόχο. Νιώθω συναισθήματα ανάλογα με το αν παίρνω την επιβεβαίωση ή όχι.»
Η επιθυμία μας είναι να ζήσουμε, να δημιουργήσουμε, να συνδεθούμε, να μοιραστούμε, να επικοινωνήσουμε.
Αν όμως η επιθυμία σου είναι η επιβεβαίωση, τότε ό,τι κάνεις στοχεύει σε αυτήν.
Για να δημιουργήσεις, πρέπει να δεσμευτείς. Να αφοσιωθείς σε ό,τι σε ενδιαφέρει. Να δώσεις χρόνο, να κάνεις υπομονή. Να νιώσεις αγάπη και ενδιαφέρον. Για να συνδεθείς, χρειάζεται να μετακινηθείς από τη θέση σου, να μπεις στη θέση του άλλου, να εκτιμήσεις το ότι κάνει κι εκείνος το ίδιο.
Αν όμως το αίτημα σου είναι η επιβεβαίωση, τότε η σύνδεση, η δέσμευση, η αφοσίωση μπαίνουν στην άκρη και αυτό που αναζητάς είναι μια ανάγκη που δεν καλύπτεται ποτέ, γιατί είναι μια ανάγκη που σε κρατά σε εξάρτηση και δεν σε αφήνει ελεύθερο να δεσμευτείς με το είναι σου, εκτιμώντάς σε για αυτό που είσαι.
Γιατί το κάνεις;
Γιατί το να αποχωριστείς την ιδέα αυτού που θα ήθελες να ζήσεις και δεν έζησες είναι τραυματικός. Είναι τραυματικός όμως, γιατί ο τρόπος που σκέφτεσαι δεν σε βοηθά στην αυτοεκτίμησή σου. Τιμωρείς τον εαυτό σου όταν συνειδητοποιείς αλήθειες για σένα. Η απώλειας της αυταπάτης που την χρειαζόσουν για να μην νιώθεις μοναξιά σε πονά. Τι θα έκανες όμως χωρίς αυτήν την αυταπάτη; Σε συνόδευε τόσα χρόνια, σου έκανε παρέα και χωρίς αυτήν τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Όταν φέρεσαι με επιείκεια στον εαυτό σου, μπορείς και αφήνεις με ευγνωμοσύνη.
Η ανάγκη για επιβεβαίωση φέρνει την εξάρτηση. Δεν συνδέεσαι με τον άλλον, εκφράζοντας ο ένας αλήθειες στον άλλον για αυτό που θέλετε, εκτιμώντας αν είναι κοινό αυτό που θέλετε για να δημιουργηθεί σχέση. Δεν παρατηρείς αν οι ανάγκες για σύνδεση ταιριάζουν, αν οι επιθυμίες σας για αυτό που θέλει ο καθένας για τον εαυτό του μπορεί να εκπληρωθεί με σεβασμό και εκτίμηση ο ένας για τον άλλον.
Εξαρτιέστε ο ένας από τον άλλον, σε ένα σχήμα χωρίς αυτονομία, χωρίς ανάσες ελευθερίας. Αυτό που σας ενώνει είναι η ανάγκη να επιβεβαιώσετε ο ένας στον άλλον, ότι αυτό που δεν ζήσατε, μπορείτε να το αναπληρώσετε, μέσω μιας αυταπάτης.
Όταν αποχωρίζεσαι την ιδέα αυτού που νομίζεις ότι αν γίνεις θα είσαι αρεστός στους άλλους, νιώθεις όμορφα με αυτό που είσαι.
Όταν πιστέψεις ότι αξίζεις να αγαπιέσαι όπως είσαι, από σένα πάνω από όλα, δεν επιζητάς την επιβεβαίωση. Σε εκτιμάς για αυτό που είσαι. Εκτιμάς κάθε πράξη αγάπης, αφοσίωσης, ενδιαφέροντος, κάθε πράξη αλήθειας.
Όταν δεν σε κρίνεις για αυτό που πίστευες ότι θα έπρεπε να είσαι, σε αποδέχεσαι. Μόνο όταν σε αποδέχεσαι, μπορείς να αλλάξεις. Κι η μόνη αλλαγή που έχει αξία είναι αυτή που σε φέρνει πιο κοντά στην αλήθειά σου. Όταν σε αποδέχεσαι, ακούς τον άλλον, σε αυτά που μοιράζεται, τον ακούς και στις σιωπές του. Τον ακούς σε αυτά που λέει κι όχι σε αυτά που θα ήθελες να ακούσεις.
Όταν δεσμεύεσαι με αυτά που θέλεις, σε εμπιστεύεσαι. Εμπιστεύεσαι και τον άλλον άνθρωπο. Όταν αναλαμβάνεις κάθε ευθύνη, νιώθεις σιγουριά για σένα. Υλοποιώντας αυτά που επιθυμείς με υπευθυνότητα για τις αποφάσεις σου, τις υποστηρίζεις, τις μοιράζεσαι με σιγουριά και ενδιαφέρον. Όταν όμως δεν δεσμεύεσαι, αμφιβάλεις, δεν συνδέεσαι πραγματικά. Αμφιβάλλεις και για τον άλλον. Όταν αναζητάς την επιβεβαίωση, η δέσμευση σου είναι η ανάγκη σου για επιβεβαίωση. Όταν νιώθεις καλά με αυτό που είσαι, η δέσμευση σου είναι ότι εκτιμάς κάθε στιγμή ως μοναδική, δίνοντας αξία στη συμμετοχή σου σε αυτή.
Όταν αποχωρίζεσαι την ιδέα της τελειότητας, αποδέχεσαι την αδυναμία σου, την ευαλωτότητά σου. Δέχεσαι ότι είσαι ένας ατελής άνθρωπος, τέλειος με τις ατέλειές του. Αναγνωρίζοντας τις αλήθειες σου, δέχεσαι ότι υπάρχουν πράγματα που μπορείς να αλλάξεις κι άλλα για τα οποία χρειάζεσαι χρόνο, όπως κι άλλα που δεν μπορείς.
Μπορείς να δεχτείς και τις ατέλειες του άλλου, που δεσμεύεστε και συνδέεστε μαζί. Όταν επιμένεις στην ιδέα της τελειότητας, συμβιβάζεσαι με τις ατέλειες εκείνες που αφορούν στη δέσμευσή σας, κάτι που έχει επιπτώσεις στις δεσμεύσεις σου με τον τρόπο που λειτουργείς στη ζωή σου. Όταν σε αποδέχεσαι, αποδέχεσαι ότι μπορείς να δημιουργήσεις σε κάτι που έχει ρίζες. Με αποδοχή στις αδυναμίες σου, ζητάς βοήθεια, χαίρεσαι που τη δέχεσαι, που στην προσφέρουν για να κάνετε κάτι μαζί.
Όταν φροντίζεις το μικρό παιδί μέσα σου, του επιτρέπεις να είναι όσο δημιουργικό θέλει, με ωριμότητα και ενθουσιασμό. Φροντίζεις και τους άλλους με τον τρόπο που θέλουν για να είναι καλά. Όταν δεν σε φροντίζεις, δεν μπορείς να φροντίσεις τους άλλους με ενδιαφέρον για τον τρόπο που θέλουν εκείνοι.
Όταν συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου, δεν χρειάζεσαι επιβεβαίωση αυτού που θα ήθελες να είσαι, δεν βλέπεις τον άλλον σαν αυτό που θα ήθελες να είσαι, ούτε τον πιέζεις να γίνει αυτό που προσδοκάς για τον εαυτό σου. Σέβεσαι τις ανάγκες σου, τις ανάγκες του άλλου, τον ρωτάς, απαντάς στα δικά του αιτήματα, εκτιμάς ότι ακούγεσαι, σέβεσαι τον χώρο που χρειάζεται ο καθένας σας για να αναπτυχθείτε με τον τρόπο που επιθυμείτε.
Όταν είσαι στην επιθυμία σου, μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου πραγματικά. Κάνεις τις αλλαγές σου επειδή το θέλεις. Αλλάζεις για να συναντήσεις τον εαυτό σου που περιμένει χρόνια και χρόνια να τον ανακαλύψεις. Συναντώντας εσένα, συναντάς και τους άλλους εκεί που είναι εκείνοι.
Δεν αναζητάς ένα καλύτερο κόσμο, αλλά όπως λέει ο Γ. Σεφέρης «Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν «άλλη», αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει».
