Είναι εσωτερικώς κατανοητό ότι η θηλυκή αρχή ζει σε όλα όσα εργάζονται προς την ενότητα. Είναι η ενοποιός δύναμη, η οποία μπορεί να εργάζεται πέρα από το άτομο σε μια κοινή συνείδηση, αυτή που λαμβάνει, ταυτιζόμενη με τις πνευματικές αλήθειες, την παθητική αποκάλυψη.
Η αρσενική αρχή, από την άλλη, τείνει προς τον διαχωρισμό, προς την ατομικότητα, είναι μια ατομικοποιός δύναμη και συνδέεται συνεπώς με το ατομικό εγώ.[1] Παρόλο που η ενοποιός δύναμη της θηλυκής αρχής (φυλή, οικογένεια κλπ.) ήταν αρχικά απαραίτητη για την επιβίωση, προοριζόταν να μετακινηθεί ολοένα και περισσότερο μέσα στο υπόβαθρο και στη σφαίρα της θέλησης, στον δίχως όνειρα ύπνο. Γιατί; Επειδή κατέστη όλο και πιο ασύμβατη με την υλική ύπαρξη.
Ο πολιτισμός επρόκειτο να διαμορφωθεί από τις αρσενικές δυνάμεις του «ξύπνιου», προκειμένου οι άνθρωποι να δημιουργήσουν ένα ατομικό ανεξάρτητο μονοπάτι μέσα από τον κόσμο της ύλης, φτάνοντας με τη συνείδησή τους ακριβώς στη ζωή της θέλησης. Μπορούμε επομένως να πούμε ότι η αρσενική αρχή βύθισε την ανθρωπότητα στην ύλη, έτσι ώστε να μπορεί να αναδυθεί ελεύθερα στις πνευματικές αλήθειες μέσω συμμετοχής.
Η συμμετοχή αυτή θα συμβεί μόνο όταν η ανθρωπότητα θα έχει διέλθει πλήρως από την εμπειρία της συνειδησιακής ψυχής, η οποία αναπτύσσεται από τις αρχές του 15ου αιώνα και θα ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη της 6ης πολιτισμικής εποχής [περίπου το 3500 μ.Χ.]. Η ανάπτυξη αυτής της συνείδησης είναι απαραίτητη προτού μπορέσει να προκύψει εντός της ανθρώπινης ψυχής μια κατανόηση του μυστηρίου της Ίσιδας / Μαρίας / Σοφίας.
Και επειδή οι άνθρωποι κινούνται προς αυτή τη συνείδηση, γίνεται εμφανές σήμερα το ενδιαφέρον για αυτό το μυστήριο μέσα από την εμφάνιση σχετικών βιβλίων, ταινιών και ντοκιμαντέρ. Αλλά καθώς αποκτάται αυτή η συνείδηση ενώ ταυτόχρονα η ανθρωπότητα βιώνει μια αυξανόμενη εμβύθιση στο φυσικό σώμα και στην ύλη, υπάρχει μια τάση προς δύο πόλους: Από τη μια είναι η αριμανική τάση να βρίσκει υλιστικές απαντήσεις σε πνευματικά ζητήματα και από την άλλη η εωσφορική τάση να εφαρμόζει την αρχή των δύο φύλων σε ολόκληρο το σύμπαν.[2]
Αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο, ότι χωρίς διάκριση και χωρίς ένα απόθεμα πνευματικής γνώσης που να μπορεί να ανακληθεί, πολλοί θα πέσουν θύματα αυτών των αριμανικών και εωσφορικών τάσεων. Τι μπορεί να γίνει για να βοηθηθεί η ανθρωπότητα να υπερνικήσει τη σαγήνη αυτών των τάσεων; Πάντοτε υπήρχαν εκείνοι που έχουν ως καθήκον να ζουν εκ των προτέρων το μέλλον και στην εποχή μας καλούνται να το πράξουν αυτό οι Ανθρωπόσοφοι, να οδηγήσουν την ανθρωπότητα προς την 6η εποχή, όπου ο γενικός πληθυσμός των ανθρώπων θα λάβει την ενοποιό δύναμη του Πνεύματος-Εαυτού μέσω της συνειδησιακής ψυχής και μέσω μιας άμεσης και ελεύθερης συμμετοχής σε κοινωνία μεταξύ τους.
Η ανθρωπότητα τότε θα έχει επιτύχει ένα ακόμη βήμα για να καταστεί η δέκατη ιεραρχία, τα Πνεύματα της Ελευθερίας [και της Αγάπης], το κατώτερο μέλος της οντότητας της Θείας Σοφίας και εκείνη τη στιγμή θα αποκαλυφθούν όλα τα μυστήρια αυτής. Η Σοφία που απαιτείται για να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε αυτό το καθήκον μπορεί να αποκτηθεί στην εποχή μας μονάχα μέσω της μελέτης της Πνευματικής Επιστήμης και της Ανθρωποσοφίας όπως μας δίδεται από τον μεγάλο μύστη Ρούντολφ Στάινερ.
Στην πνευματική επιστήμη, ο Ρούντολφ Στάινερ έχει δώσει στους ανθρωπόσοφους τα μέσα για να αποκτήσουν μια σαφή, συνειδητή σχέση με αυτή τη σοφία, έτσι ώστε να μην χρωματίζεται από την επίδραση του Εωσφόρου και του Άριμαν. Στη συνέχεια, όταν αυτή η σοφία περνά στη συνείδηση που είναι διαυγής μέσα στη θέληση, στη συνειδησιακή ψυχή, τότε, σύμφωνα με τον Σεργκέι Προκόφιεφ [Sergei O. Prokofieff], η σοφία γίνεται ο πνευματικός μας δάσκαλος. Και πάλι όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτά τα μυστήρια μπορούν να γίνουν γνωστά στην πληρότητά τους μονάχα στο μέλλον και ότι η ανθρωπότητα δεν προβλέπεται ακόμη στην εποχή μας να προσεγγίσει τις αλήθειες που σχετίζονται με τη θηλυκή αρχή, αλλά να κάνει προπαρασκευαστικά βήματα προς την κατανόησή τους.
Παρόλα αυτά, έχουν προκύψει δύο συνθήκες των οποίων ο χαρακτήρας απαιτεί αλλά και κατέστησε εφικτή τη μετάδοση και την κατανόηση πολλών πτυχών αυτού του μυστηρίου νωρίτερα από ό,τι είχε σχεδιαστεί. Πρώτον, ένας διπλασιασμός των προσπαθειών των αντίπαλων δυνάμεων να δημιουργήσουν πρόωρα μια διαστρεβλωμένη εικόνα αυτών των μυστηρίων και δεύτερον, ένα κύμα ενθουσιασμού για την κατανόηση της οντότητας της Ανθρωποσοφίας που αξίζει μια εκδήλωση πνευματικής εμπιστοσύνης προς την ικανότητα των ανθρώπων να προσεγγίσουν αυτά τα μυστήρια με τη σωστή ψυχική διάθεση.
Έχοντας λοιπόν αυτά κατά νου, με κάθε σεβασμό, ταπεινότητα και με διάθεση ευγνωμοσύνης, θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτά τα μυστήρια σήμερα, στον βαθμό που έχουν γίνει γνωστά σε εμάς.
[1] Ρούντολφ Στάινερ, Η Σοφία του Ροδόσταυρου, Διάλεξη 12, εκδόσεις Ανθρωποσοφία.
[2] Ό.π.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Το Ρεύμα του Γκράαλ, το Μυστήριο του Μιχαήλ και η Νέα Ίσιδα (Τόμος Α)», της Adriana Koulias από τις εκδόσεις Etra.
Tης Adriana Koulias
