Τα σωστά Χριστούγεννα δεν είναι αυτά στα οποία υπάρχει αφθονία υλικών αγαθών, προσπάθεια κάλυψης ψυχικού κενού με κάθε υλικό αγαθό και επιφανειακή καλοπέραση.

Τα σωστά Χριστούγεννα δεν είναι αυτά στα οποία κυριαρχεί η λατρεία της κοιλίας με το άφθονο φαγοπότι, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες.

Τα σωστά Χριστούγεννα δεν είναι αυτά στα οποία περιμένεις μονάχα να διασκεδάσεις, να ταξιδέψεις, να κοιμηθείς, να πας βόλτα στο Κέντρο.

Τα σωστά Χριστούγεννα είναι αυτά στα οποία εκτός από την υλική συνοδεία που αδιαμφισβήτητα έχουν, συνοδεύονται και από την πνευματικότητα την οποία ως σημαντική θρησκευτική εορτή περιέχουν.

Στα σωστά Χριστούγεννα ξεχειλίζει η συγγνώμη, η συμφιλίωση, η αγάπη και περισσεύει ο εγωισμός ο οποίος σα σπίρτο βάζει φωτιά και κατακαίει τα πάντα.

Στα σωστά Χριστούγεννα προσπαθείς να “χωρέσεις” με εκείνους που πριν δε μιλιόσουν, να συμφιλιωθείς με τα ψυχικά σου τραύματα, να έρθεις κοντά στο ουσιαστικό νόημα των εορτών; που είναι η ουσιαστική τήρηση του Χριστιανικού κηρύγματος περί της αγάπης. Όταν αγαπώ, χωρώ με τον άλλον στον ίδιο χώρο, ακόμα και αν δεν έχουμε ίδιες αντιλήψεις ή χαρακτήρα.

Στα Χριστούγεννα προσπαθώ να αναδυθεί ο καλύτερος εαυτός μου, όχι επειδή αυτό επιβάλλει μόνο η τυπικότητα μίας εμπορικής εορτής στην οποία συνηθίζονται οικογενειακές συναθροίσεις. Αλλά επειδή στο τέλος της χρονιάς, επιθυμώ να ξαναγεννηθώ, να δημιουργήσω έναν καλύτερο, ανακαινισμένο εαυτό. Που θα έχει αφήσει πίσω του τις μικρότητες και τα λάθη του παρελθόντος.

Επειδή δε θέλω να είναι καινούργιος ο χρόνος, αλλά το εγώ μου. Και δε θέλω και αυτά τα Χριστούγεννα να είναι ακόμα μία κατανάλωση ύλης και τροφής, αλλά αναγέννησης πραγματικής και ουσιαστικής.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα