[…]Κι εκείνη πίστευε ότι υπήρχαν ψυχές που μπορούσαν να βρίσκονται πλάι μας, που δε μας εγκαταλείπουν. Εγώ όμως δεν είχα κανέναν να καλέσω, ψυχή ή άγγελο, κι έτσι δεν καταλάβαινα τι ένιωθε εκείνη.

Κι εκείνη έλεγε ότι οι ψυχές καμιά φορά έχουν μεγάλη επιθυμία να αναγνωρισθούν, και τότε μπαίνουν για λίγο μες στο σώμα κάποιου κοντινού μας και από εκεί μέσα κάνουν κάποια χειρονομία ή λένε κάτι, κι έτσι εκείνη αναγνώριζε την παρουσία τους, δεν κατάφερνε όμως να είναι τόσο έτοιμη που να μπορεί ν’ απαντάει έγκαιρα για να καταλάβουν ότι έλαβε το μήνυμα.

– Τον πόλεμο τον μαθαίνει κανείς με τα μάτια, με το φόβο, με το άδειο στομάχι, και όχι με τα αφτιά και με τα βιβλία.

– Οι ερωτευμένοι προσεύχονται με μια λέξη μόνο, ένα όνομα. Δεν το έγραφα, δεν το πρόφερα, δεν έπρεπε να βάλω σε κίνδυνο το μυστικό αφήνοντας ίχνη.

– Καμιά φορά βλέπω τον κόσμο ανάποδα. Όταν ήμουν μικρή, υπήρχε ένα ποτάμι με δέντρα στις όχθες του. Εγώ το αναποδογύριζα και έβλεπα τα δέντρα να κρατούν το ποτάμι, οι γέφυρες ήταν αιώρες για να ξαπλώνεις στη σκιά του νερού. Ακόμα και τώρα βλέπω τον ουρανό σαν πάτωμα.

– Ο θείος μου έλεγε ότι οι εχθροί ήταν μπελάς, ότι απαιτούσαν πολλή προσοχή και συναισθήματα. Ας έμπαινε κάποιος άλλος στον κόπο να γίνει εχθρός σου να ζορίζεται από το μίσος. […]

Erri De Luca – “Η μουσική της θάλασσας”, μετάφραση Χρήστος Αλεξανδρίδης

Επιλογή: Searching The Meaning Of Life! (S.T.M.O.L)