Η Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται;

Νεώτερη ενημέρωση: Σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, δείχνει να προκρίνεται η λύση με το Κοχύλι Ξενοφόρα που θα δείτε παρακάτω.

Η «Ξενοφόρα» χωροθετείται στην έκταση των 10 στρεμμάτων, όπου αναπτύσσονται ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Θεσσαλονίκης και ο Όμιλος Φίλων Θαλάσσης.

Στο επίπεδο της γης η «Ξενοφόρα» προτείνεται να φιλοξενήσει δραστηριότητες που έχουν σχέση με την ψυχαγωγία και την απόλαυση της θάλασσας. Οι υφιστάμενες ναυτικές δραστηριότητες διατηρούνται και ενισχύονται με χρήσεις για κολύμβηση και ψάρεμα. Στο σημείο αυτό προτείνεται να δημιουργηθεί και ένα κέντρο ηλεκτρονικής πληροφόρησης για τους επισκέπτες (με περιοχές wi-fi και διαδραστικούς χάρτες ή πίνακες ενημέρωσης για διάφορα δρώμενα στην πόλη), ώστε η Θεσσαλονίκη να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας έξυπνης πόλης. Ακόμη σύμφωνα με τη μελέτη του έργου προβλέπονται η δημιουργία μιας μεγάλης δημοτικής πισίνας αναψυχής και μιας αβαθούς παιδικής πισίνας αλλά και η κατασκευή μιας πλωτής προβλήτας για ψάρεμα. Στην ίδια περιοχή προτείνεται επίσης να αναπτυχθούν καταστήματα και αναψυκτήρια, τα οποία θα δοθούν προς εκμίσθωση.

Σύμφωνα με τη μελέτη των Μαρίας Καλτσά και Κωνσταντίνου Παπαχριστόπουλου στο πρώτο επίπεδο της «Ξενοφόρας» θα δημιουργηθεί το «Κέντρο των Πολιτισμών της Θεσσαλονίκης μετά το 1912», το οποίο θα φιλοξενεί μόνιμες και προσωρινές εκθέσεις. Μελλοντικά εκφράζεται η επιθυμία ο χώρος αυτός να μπορέσει να φιλοξενήσει τα σημαντικά εβραϊκά αρχεία της πόλης, εφόσον επαναπατριστούν από τη Μόσχα.

Για το δεύτερο επίπεδο του κτιρίου έχει σχεδιαστεί μία αίθουσα εκδηλώσεων και προβολής του δήμου Θεσσαλονίκης, ενώ στο τρίτο επίπεδο θα διαμορφωθεί ένα ανοικτό στεγασμένο παρατηρητήριο. Όλοι οι χώροι του κτιρίου, από αυτούς που βρίσκονται στην ισόγεια στάθμη του μέχρι και αυτούς στο δώμα, θα είναι απόλυτα προσβάσιμοι από τα άτομα με αναπηρίες.

Εντυπωσιακές μνημειακές κατασκευές-σύμβολα, που φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν τον Λευκό Πύργο ως «τοπόσημο» της Θεσσαλονίκης, αλλά και μετατροπές αναξιοποίητων ελεύθερων χώρων στο κέντρο της πόλης σε σημεία αναφοράς προτείνουν οι μελετητές που διακρίθηκαν στον σχετικό διαγωνισμό του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Οι πέντε πρώτες από τις 17 μελέτες που διακρίθηκαν μετά την αξιολόγησή τους από την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού «δημιουργία και ανάκτηση κοινόχρηστων χώρων και κοινωφελών χώρων και ανάδειξη χώρων Τοπόσημου στην αστική περιοχή του Δήμου Θεσσαλονίκης», μοιράστηκαν τα πέντε ισότιμα βραβεία.

1. ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ «ΞΕΝΟΦΟΡΑ»

Η πρόταση αναφέρεται στην πολυσυλλεκτικότητα της Θεσσαλονίκης ως αποδέκτη πολιτισμών και πληθυσμών στη σύγχρονη ιστορία της.

Το κοχύλι «Ξενοφόρα»(Χenophora=φέρει ξένους) που συλλέγει στοιχεία από το περιβάλλον και ενσωματώνει μόνιμα στη δομή του, δανείζει χαρακτηριστικά στη μελέτη.

Η εννοιολογική-μορφολογική σύνδεση επελέγη ως εξωστρεφής, οραματική αναφορά, συμβολίζοντας έλξη, συλλογή, ενσωμάτωση ως συστατικά πολύμορφης πολιτισμικότητας προσδίδει στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη ιδιαίτερη αξία, νόημα, δυναμική.

Η σπείρα, αρχαίο και ισχυρό σύμβολο του Ελληνικού Κόσμου, προσφιλές στα Βαλκάνια, συνδέεται με θετικούς συμβολισμούς: ζωτική δύναμη, ανάπτυξη, αλλαγές, κύκλους ζωής, συνέχεια.

Η πόλη «Ξενοφόρα» αφομοίωσε τα τελευταία 100 χρόνια πρόσφυγες, μετανάστες, βίωσε μεταμορφώσεις. Έτσι γοητεύει και μπορεί να επενδύσει στο μέλλον, οιονεί υποδοχέας-χωνευτήρι πολιτισμών, τόπος ζύμωσης, διάθεσης αγαθών, ικανή να διαδραματίσει ρόλο στο διεθνές περιβάλλον.

Το τοπόσημο θα λειτουργήσει για όλους ως τόπος απόλαυσης «της πόλης που κοιτάζει στη θάλασσα και το μέλλον της», όπου θα προσφέρονται πληροφορίες για το ζωντανό σήμερα και θα διατηρούνται αρχεία των σύγχρονων πολιτισμών της.

Η θέση, στην πλευρά επέκτασης της πόλης που διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη φυσιογνωμία της, αξιοποιεί υποβαθμισμένη πρόσχωση.

Προθέσεις αποτελούν η κατασκευασιμότητα, η πλαστικότητα με λιτή, καθαρή δομή και η αντίληψη μιας ελαφριάς, εξωστρεφούς, διάφανης και αισιόδοξης εικόνας.

Αναβαθμίζονται ναυτικές δραστηριότητες, προστίθενται χρήσεις κολύμβησης-ψαρέματος, CityInfoCenter, καταστήματα αναψυχής, Κέντρο Πολιτισμών Θεσσαλονίκης μετά το 1912, Αίθουσα Προβολής του Δήμου, Παρατηρητήριο.

Το μεγαλύτερο μέρος αποτελεί σπειροειδής promenade ως περιστροφική συνέχεια της παραλίας.

Ο βιοκλιματικός σχεδιασμός με ράμπα-σκίαστρο για τις ευαίσθητες περιοχές, διπλό κέλυφος, αίθριο με στέγαστρο και διαφράγματα για επιθυμητό ελκυσμό, όλα μειώνουν δραστικά τις ενεργειακές ανάγκες της.

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ: ΚΑΛΤΣΑ ΜΑΡΙΑ, ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί
ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ: ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, Αρχιτέκτονας Μηχανικός
ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ: ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ΜΑΝΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, Μηχανολόγοι Μηχανικοί

2. ΑΣΤΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Χώρος πρασίνου στη γειτονιά μας

Στα πλαίσια εύρεσης αδόμητων χώρων στην πόλη για την δημιουργία κοινόχρηστων και πράσινων χώρων με πιλοτικό χαρακτήρα, εντοπίζεται ένα κενό οικόπεδο στο εσωτερικό ενός οικοδομικού τετραγώνου στη συμβολή των οδών Αγίας Σοφίας και Ολυμπιάδος.

Ο χώρος δεν γίνεται αντιληπτός στον περαστικό από τις γύρω οδούς, και εσωτερικά δίνεται η αίσθηση ενός περίκλειστου και προστατευμένου χώρου.

Το αστικό αυτό “δωμάτιο” διαμορφώνεται ως ένας χώρος για την γειτονιά σε συνδυασμό με δραστηριότητες υπερτοπικού χαρακτήρα, που μπορούν ακόμα να προσελκύσουν επισκέπτες από άλλες περιοχές της πόλης.

Σε αυτόν “τοποθετούνται” χώρος πρασίνου, χώροι καθιστικών για την καθημερινή χαλάρωση των κατοίκων της περιοχής, χώρος υπαίθριων προβολών, στεγασμένο δημοτικό αναψυκτήριο και βιβλιοθήκη, ενσωματώνοντας τα αρχαιολογικά ευρήματα στο σύνολο ώστε οι χρήστες να έρχονται σε επαφή με αυτά.

Η σύνθεση του χώρου βασίζεται σε χαράξεις που αντιστοιχούν στα “σπασίματα” του αστικού ιστού, δημιουργώντας επιφάνειες σε πολλαπλά επίπεδα. Τα επίπεδα αυτά προσλαμβάνουν την κάθε χρήση, εναλλάσσοντας κάθε φορά τα υλικά των επιφανειών.

Μια μεταλλική “κορδέλα” εισάγει τον επισκέπτη στο εσωτερικό του χώρου, από την οδό Αγίας Σοφίας, η οποία διαμορφώνεται σε υποδοχέα φυτεύσεων και καθιστικό. Την σύνθεση συμπληρώνουν κατακόρυφα εικαστικά και λειτουργικά σύνολα (κατασκευές για συλλογή όμβριων υδάτων, φωλιές πουλιών, σκίαστρα όψεων). Ενώ η περιβαλλοντική αναβάθμιση ενισχύεται μέσα από τις επιλογές των υλικών, των φυτεύσεων και τη μελέτη ηλιασμού-σκιασμού του χώρου.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένας πνεύμονας πρασίνου για τον αστικό ιστό και ένας χώρος κοινωνικοποίησης που δίνει την δυνατότητα στους χρήστες του, μέσω των καθημερινών δραστηριοτήτων τους, να “ξαναχτίσουν” τη σχέση τους με τον δημόσιο χώρο, τη γειτονιά και μεταξύ τους.

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ: ΚΑΡΥΑΤΗ ΕΛΛΗ, ΜΑΥΡΙΔΟΥ ΔΑΝΑΗ, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί

3. ΥΔΑΤΟΓΡΑΦΗΜΑ

Υδατογράφημα. Ένα νέο τοπόσημο για τη Θεσσαλονίκη

Μνημείο που αιωρείται στη θάλασσα

H πρόταση αφορά στο σχεδιασμό ενός νέου «Τοποσήμου» για τη Θεσσαλονίκη. Βασική επιδίωξη είναι η σύνθεση να εντοπίσει και να αναδείξει ποιοτικά στοιχεία της πόλης που βρίσκονται σε αδράνεια.

Ως μια κατασκευή που επικάθεται στη θάλασσα, επαναπροσδιορίζει το σκληρό όριο πόλης-Θερμαϊκού και επανενεργοποιεί το δημόσιο χώρο, σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο.

Οι βασικές συνθετικές αρχές διαπραγματεύονται, αφενός την εγγύτητα με το υδάτινο στοιχείο, αφετέρου την ανάγνωση των δομικών στοιχείων σε σχέση με τη διαδοχή της κλίμακας και την ενίσχυση του βλέμματος σε οριζόντιο και κατακόρυφο επίπεδο.

Δύο σχεδιαστικές ενότητες απαρτίζουν το Τοπόσημο: η πρώτη, ένα σύστημα αποβαθρών, με εξάρσεις και βυθίσματα , αποτελεί μια ήπια χειρονομία στη γραμμή του ορίζοντα και μια βάση άρθρωσης για τη δεύτερη ενότητα, τις κατακόρυφες δομές.

Οι δομές αυτές, τοποθετημένες εγκάρσια, σε χαράξεις που προκύπτουν από τον υπάρχοντα αστικό ιστό, λειτουργούν σκηνογραφικά η μία προς την άλλη. Εγγράφουν στο τοπίο άλλοτε δυο γραμμές, άλλοτε δυο επιφάνειες, δυισμός που είναι εμφανής από κάθε πλευρά θέασης.

Στην προσέγγισή του, το Τοπόσημο, εμπεριέχει τη μεταφορά της δημόσιας κίνησης στο κατακόρυφο επίπεδο, ως ένα κατοικήσιμο παρατηρητήριο. Δημιουργείται έτσι, ένα δυναμικό αστικό πεδίο , που δύναται να παραλάβει χρήσεις, λειτουργίες, δραστηριότητες και να αποδώσει περιεχόμενα στο χώρο.

Η υλικότητα και η κλίμακα του, καθώς αντλούνται από την πόλη, το καθιστούν αναγνωρίσιμο από τον παρατηρητή και στην προσέγγισή του οικείο.

Στη μορφή του είναι αποτυπωμένο ένα στιγμιότυπο στο χώρο και στο χρόνο, ένα «υδατο-γράφημα» που εκφράζει τη δυναμική του τοπίου, που το περιβάλλει.

Ως εκ τούτου, δημιουργείται ένας ενδιάμεσος τόπος, που δεν αποτελεί μετεγγραφή της πόλης σε αντικείμενο αλλά ένα φίλτρο που την επανανοηματοδοτεί.

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ: ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΙΣΜΗΝΗ, ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΔΟΥ ΕΥΑ, ΣΤΕΦΑΝΑΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ – ΚΑΝΕΛΛΑ, ΤΣΑΚΟΥΜΑΚΗ ΔΑΝΑΗ, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί
ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ: ΠΑΠΑΤΖΑΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ, Φοιτήτρια ΕΜΠ, ΔΠΜΣ – Πολεοδομία -Χωροταξία
ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ: ΒΑΣΙΛΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Αρχιτέκτονας Μηχανικός

4. ΔΙΑΤΡΗΤΗ ΚΑΡΤΑ

Urbanthreads | υφαίνοντας τον αστικό ιστό

Η περιοχή μελέτης βρίσκεται στη συμβολή των οδών Μ.Μπότσαρη και Κ.Καραμανλή. Εκτείνεται στο όριο ενός παλιού ρέματος και αρθρώνεται από μία ιδιόμορφη, αποσπασματική σύνθεση ελεύθερων χώρων.

Άκτιστα οικόπεδα, παιδικές χαρές, χώροι πρασίνου και μικρές ακατανόητες πλατείες εναλλάσσονται σε μία κατακερματισμένη διαδρομή. Διασχίζοντας την είναι δύσκολο να αναγνωστεί μία συνέχεια, ενώ κάθε στοιχείο ξεχωριστά εμφανίζεται ιδιαίτερα υποβαθμισμένο.

Η περιοχή επέμβασης αναγιγνώσκεται σαν μία ενιαία χωρική μονάδα, η οποία αρθρώνεται σε τρία διακριτά μέρη. Μία κατεξοχήν αστική πλατεία, μία γραμμική διαδρομή – μετάβασης, και μία αστική αυλή. Ακολουθώντας μία πρότυπη διαδικασία συνθετικών χειρισμών, επιχειρείται η μετατροπή της χωρικής αυτής ενότητας σε ένα αμάλγαμα υλικών, υφών, χρωμάτων και ήχων.

Ο σχεδιασμός αποσκοπεί στη δημιουργία ενός χώρου με πολυδιάστατο χαρακτήρα, ικανού να καλύψει τις μεταβαλλόμενες κατά της διάρκεια του χρόνου ανάγκες ενός ευρέως φάσματος χρηστών στους οποίους απευθύνεται.

Επιδίωξη των σχεδιαστικών χειρισμών αποτελεί η παραγωγή μιας αστικής μορφής ικανής να συμπυκνώσει το σύνολο των κοινωνικών και χωρικών όρων που περικλείει η έννοια της “γειτονιάς”, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται ξεχωριστά πολλαπλά ζητήματα που αφορούν την αισθητική, λειτουργική, βιοκλιματική και τεχνολογική αναβάθμιση του χώρου.

Για την επεξεργασία των δεδομένων της πρότασης και την εικονοποίηση τους, χρησιμοποιείται η μορφή της “διάτρητης κάρτας”, με τρόπο ανάλογο προς τις μηχανές ύφανσης (Jaquardlooms) . Οι παράμετροι της λύσης αναλύονται, ποσοτικοποιούνται και μεταφέρονται σε ξεχωριστές “διάτρητες κάρτες” που διατρέχουν την περιοχή της επέμβασης.

Η σύνθεσή αυτών δίνει και το τελικό σχεδιαστικό αποτέλεσμα, στο οποίο όλες οι κατηγορίες σχεδιασμού βρίσκουν την ακριβή χωρική τους αναλογία. Αποτελούν στην ουσία τη νέα διαστρωμάτωση που υφαίνει τον υπό μελέτη αστικό ιστό.

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ: ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί
ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ-ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ: ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΑΛΕΞΙΑ, Αρχιτέκτονας Μηχανικός

5. ΒΕΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Πλατεία Αγ. Δημητρίου

Η προσέγγιση της πλατείας Αγ. Δημητρίου επιχειρείται ως παράδειγμα ανάκτησης χώρων της πόλης που αδρανούν ως «λανθάνοντες».

Ο συγκεκριμένος χώρος, αποτελεί ουσιαστικά ένα πλάτωμα στην οδό Κασσάνδρου δηλαδή την θέση όπου η οδός γίνεται «πλατεία», και «βλέπει» τον ναό και την υπόλοιπη πόλη από ψηλά.

Η θέση αυτή αποτελεί:
Την απόληξη του άξονα της Αριστοτέλους προς τον Βορά.
Το σημείο θέασης της πόλης από ψηλά.
Την «βεράντα» της άνω πόλης προς το κέντρο.
Την καθεαυτή αστική πλατεία της περιοχής.
Θέση εγκατάστασης ενός τοπόσημου αναφοράς.
Ο αστικός ιστός της σύγχρονης πόλης από την μία και ο ιστορικός χώρος από την άλλη και η σχέση τους με το φυσικό αποτελούν το πεδίο αναφοράς της πρότασης.

Η κυρίαρχη συνθετική αρχή στην προσέγγιση αυτής της συνύπαρξης είναι η αποκλιμάκωση του ενός χώρου στον άλλο. Η σταδιακή δηλαδή, υποχώρηση του χαρακτήρα του ενός χώρου καθώς πλησιάζει στον όμορό του και αντίστοιχα η σταδιακή αύξηση της έντασης του όμορου στην προσέγγιση του προς τον πρώτο.

Προτείνεται η εγκατάσταση μιας πλακόστρωσης από πλάκες, με ψυχρά υλικά κατασκευής, οι οποίες θα διαμορφώνουν το δάπεδο στο κύριο τμήμα της πλατείας και θα μικραίνουν και θα αραιώνουν καθώς θα προσεγγίζουν στα νότια και ανατολικά τον αρχαιολογικό χώρο και το χαμάμ.

Η αποκλιμάκωση του καμβά του δαπέδου, αναλαμβάνει επιπλέον την σήμανση της απόληξης του άξονα της Αριστοτέλους επί της πλατείας, ως «σημείο» του εμβληματικού σχεδιασμού της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917.

Η πράξη αυτή «εντοπίζεται» ως ιστορικό τοπόσημο, δηλαδή ως ταυτόχρονη, χωρικά και χρονικά, γεωδετική δέσμευση και σύλληψη συλλογικών εννοιών και νοημάτων, σε παρόντα χρόνο και συγκεκριμένο τόπο.

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ: ΚΑΝΤΑΡΤΖΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΚΟΥΓΙΑΝΟΥ ΠΗΝΕΛΟΠΗ, Αρχιτέκτονες Μηχανικοί

Και ένας έπαινος

+1. ΠΛΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το τοπόσημο – “Πλωτό Σημείο” – τοποθετείται στη συμβολή δύο χαρακτηριστικών και μεγάλης σημασίας αξόνων της Θεσσαλονίκης: του άξονα “Hebrard” και της “3ης Σεπτεμβρίου”.

Ο πρώτος άξονας, σχεδιασμένος το 1917 συμπυκνώνει σύμβολα της πόλης που σχηματίστηκαν τον 20ο αιώνα ενώ ο δεύτερος, πολλές σημαντικές σύγχρονες λειτουργίες.

Η παραπάνω παρατήρηση εμπνέει τη λειτουργική σύνδεση του τοπόσημου μέσω της επέκτασης του νεότερου άξονα, η οποία ξεκινάει από το Δημαρχείο και καταλήγει μέσα στη θάλασσα.

Η λειτουργική ολοκλήρωση του άξονα της 3ης Σεπτεμβρίου αποτελεί ταυτόχρονα και το τελευταίο σημείο του άξονα Hebrard συνδέοντας συμβολικά τον επισκέπτη με κομμάτια της ιστορίας της πόλης. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η αστική συνοχή και η πρόταση αποτελεί δομικό στοιχείο του χώρου.

Γνώμονας της πρότασης είναι η κατασκευαστική υλοποιησιμότητα. Προτείνεται η τοποθέτηση μιας πλωτής κατασκευής σύμφωνα με τις αρχές της ναυτικής αρχιτεκτονικής.

Η ακινησία της εξέδρας και της προβλήτας επιτυγχάνεται με τη βύθιση όγκων σκυροδέματος και μέσω της σύνδεσης αυτών με το τοπόσημο. Η λύση αυτή είναι σύμφωνη με τις αρχές της αειφορίας αφού μελλοντική απομάκρυνση της κατασκευής δεν πληγώνει το περιβάλλον.

Τοποθετείται στέγαστρο στο “Πλωτό Σημείο”, η έντονη γλυπτικότητα του οποίου δημιουργεί ενδιαφέρουσες αυτοσκιάσεις και ερριμμένες σκιάσεις προσδίδοντας σύνθετες αισθητικές ποιότητες στο αστικό τοπίο και δουλεύοντας άψογα κάτω από το μεσογειακό φως.

Το στέγαστρο αποτελείται από τεχνολογικά αναβαθμισμένο πανί εξωτερικού χώρου, ειδικό για αρχιτεκτονικές χρήσεις με ενσωματωμένη μεμβράνη θερμοπροστασίας. Η επιλογή του συγκεκριμένου υλικού επιβλήθηκε από την ιδιαίτερη φόρμα.
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή της πρότασης, η εξέδρα μετατρέπεται σε σταθμό θαλάσσιας συγκοινωνίας και το τοπόσημο σε αρχή ενός πολιτισμικού άξονα.

ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ: ΤΣΑΠΑΡΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ, Αρχιτέκτονας Μηχανικός