Εν τω μεταξύ, το Διοικητήριο, το Κονάκ, αφού σκάφθηκε, μπήκαν τα θεμέλια.
Χιλιάδες αυγά, 60.000 ή και περισσότερα, τόσα μου είχε πει ο μπαμπάς ότι άκουσε από τον πατέρα του, ρίχθηκαν μαζί με πέτρα, ασβέστη και ό,τι άλλο βάζουν.

Όλος ο κόσμος μαζευόταν και κοίταζε τα αυγά, μαζί με το κέλυφος βέβαια, να ρίχνονται στο σκάμμα.

Αυτό το έκανε ο Poselli για να σφίξουν τα θεμέλια και να γίνουν απολύτως στερεά, να μην πέφτουν με τίποτα.
Αλήθεια, δεν είναι αξιοπρόσεκτο, με τους σεισμούς που χτύπησαν τη Θεσσαλονίκη, τόσους δυνατούς το 1902, το 1932, το 1978, κανένα από τα κτίσματα του Poselli δεν έπαθε ούτε την παραμικρή ρωγμή;

Και είναι πολλά τα κτίρια αυτά, καμιά εικοσαριά.

Όταν το κτίσμα του Διοικητηρίου έφτασε ως τη μέση του πρώτου πατώματος, το έργο σταμάτησε επί 6 μήνες. Το άφησε επίτηδες ο Poselli “για να σφίξει καλά” όπως έλεγε. Μετά εξακολούθησε να το κτίζει. Όταν τέλειωσε δε ήταν πολύ ωραίο.

Κείμενο: Ζωρζέτα Ποζέλι (εγγονή του διάσημου αρχιτέκτονα), από το βιβλίο “Ο Vitaliano Poselli της Θεσσαλονίκης”, εκδόσεις University Studio Press

Φωτογραφία: Δημήτρης Συμεωνίδης