“Μια φωτογραφία, μια ιστορία” και αυτή τη φορά η φωτογραφία μας είναι “ντυμένη” με την εξαιρετική ποιήση της Κικής Δημουλά.
Φωτογραφία: στη Νέα Ηράκλεια.

“Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω. Μου τη δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.

Να πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω
να μη μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο διά του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά μου στην κρεμάστρα
ό, τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου –
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα ‘ταν γεράματα.”

Ποίηση: Κική Δημουλά (Ποιήματα, Ίκαρος)
Φωτογραφία: Δημήτρης Συμεωνίδης