Κωστής Παλαμάς: «Φεβρουάριος»
Απ’ το παράθυρο στα βάθη μακριά,
ο κάμπος ξεχωρίζει,
και φαίνεται η αποκριά…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ
Απ’ το παράθυρο στα βάθη μακριά,
ο κάμπος ξεχωρίζει,
και φαίνεται η αποκριά…
Γκριζομάλλα γερασμένη όταν θα ‘σαι,
νυσταγμένη πλάι στο τζάκι,
στα χέρια πάρε τούτο το βιβλίο, κι ονειρέψου…
Μεθύστε με τ’ αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα!…
Μη θρυμματίζεις μια καρδιά κι έπειτα της ζητάς να αγαπήσει…
Θεούλη μου, τι σου ‘λθε να μ’ αγιάσης;
Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις…
… θα είναι πως δεν δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω,
ω πλάση…
Ψυχανεμίζομαι την καρδιά σου
και σωπαίνει το σύμπαν.
Το νιώθεις;
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!…
Ένας έρωτας γεννιέται μες τον έρωτα…
…έτσι βαδίζω προς το τέρμα
χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα…
Αν η ζωή είναι παιχνίδι
η προσδοκία είναι το στοίχημα…
Βλέπεις, οι εραστές τ’ Αυγούστου τρέχουν κρατώντας λουλούδια στα χέρια…
Ένα μελοποιημένο ποίημα, βαθύτατα ερωτικό…