Ακολουθούμε τα βήματα του Πιέτρο (Πιέρρο) Αρριγκόνι σε μια Θεσσαλονίκη κοσμοπολίτισσα!
Ένα εξαιρετικό ομαδικό άλμπουμ.

Ο Πιέτρο Αρριγκόνι γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1856, στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου και σπούδασε πολιτικός μηχανικός και αρχιτέκτονας στην Accademia di Belle Arti.
Ήταν  ένας ακόμα Ιταλός (μαζί με τον Vitaliano Posseli και τον Λεονάρντο Τζενάρο) αλλά και τους   Pietro Arrigoni,  Ξενοφών Παιονίδη, Joseph Pleyber, Γιώργο Μανούσο, ο Μαξ Ρούμπενς κλπ, που άλλαξαν την όψη της Θεσσαλονίκης.

Όσο ζούσε στην Ιταλία είχε μια ήσυχη οικογενειακή ζωή με τη γυναίκα του και τα 3 παιδιά του. Όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε άλλα 6 παιδιά.
Άξιο αναφοράς είναι ότι η κόρη του Αμίνα, παντρεύτηκε τον καπνέμπορο Ηρακλή Μοσκώφ και εγγονός του ήταν ο ποιητής και φιλόσοφος Κωστής Μοσκώφ.

Στη Θεσσαλονίκη ήρθε το 1890 και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1940. Έχει συνδέσει το όνομα του με τις υποδομές του Τραμ και του Σιδηροδρόμου στην πόλη αλλά και με τα υπέροχα κτήρια που έκτισε.

Ήρθε στη Θεσσαλονίκη λοιπόν για τη Βελγική Εταιρία «Τροχιοδρόμου και Ηλεκτροφωτισμού Θεσσαλονίκης» που είχε την εκμετάλλευση των Τροχιοδρόμων στη Θεσσαλονίκη. Έτσι ο Αρριγκόνι σχεδίασε τα κτήρια διοίκησης στο Συγκρότημα Τροχιοδρόμων στη Βασιλίσσης Όλγας.

Στη συνέχεια  προσλήφθηκε από τη Γαλλική Compagnie Francaise des chemins de Fer: “Jonction-Salonique- Constantinople” και σχεδίασε τον πρώτο κορμό σιδηροδρομικών γραμμών και κτηρίων.

Ο Ιταλός Αρχιτέκτονας ταυτόχρονα δημιούργησε πολλά εμβληματικά κτήρια στη Θεσσαλονίκη. Πιο σημαντικά ίσως είναι (από αυτά που διασώζονται) η Casa Bianca ή Villa Fernandez (σημερινή Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης), η Βίλα Αχμέτ και Γιουσούφ Καπαντζή, πρώην κτίριο ΝΑΤΟ και η Βίλα Μεχμέτ Καπαντζή, ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης.

Το 1911 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην Αγροτική Έκθεση του Τορίνο για τη μελέτη του για την οικογένεια Μοδιάνο, ενός πρότυπου αγροκτήματος στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης, που θα αρδευόταν αποκλειστικά από τον Αξιό ποταμό.
Το 1912, εξαιτίας του Ιταλοτουρκικού πολέμου ο Αρριγκόνι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και να γυρίσει στην Ιταλία καθώς οι Τούρκοι έκλειναν κάθε επιχείρηση Ιταλού υπηκόου.

Με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το ίδιο έτος, επέστρεψε στην πόλη.

Ωστόσο, είχε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα καθώς πολλοί Τούρκοι οφειλέτες του είχαν εγκαταλείψει την πόλη ενώ Έλληνες του έλεγαν ότι η συμφωνία τους πλέον δεν ίσχυε.
Έστω και έτσι και αφού ήδη είχε χάσει τον ένα γιο του, ο Αρριγκόνι με τον γιο του Μάσσιμο που άφησε για οικονομικούς λόγους τις σπουδές του στην Ιταλία, ίδρυσαν την εταιρία «Αρχιτέκτων Πέτρος Αρριγκώνη και υιός Μάξιμος».

Το αρχοντικό των Αρριγκόνι ήταν στη Μπιζανίου με Βασιλέως Γεωργίου (παραθαλάσσιο εκείνη την εποχή) αλλά δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει.
Το κτήριο του Παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού που σχεδίασε ο Αρριγκόνι δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον καθώς βομβαρδίστηκε το 1944.

Ο Pietro Arrigoni δολοφονήθηκε στο σπίτι του στις 8/2/1940 από κλέφτες. Στη συνέχεια, μετά από έρευνα αποκαλύφθηκε ότι δολοφόνος ήταν ο επιστάτης του ο οποίος συνελήφθη με τα κλοπιμαία με 2 ακόμα ύποπτους συνεργούς του, που όμως αθωώθηκαν. Ο επιστάτης καταδικάστηκε και εκτελέστηκε.

Ο τάφος του Αρριγκόνι στη Θεσσαλονίκη

Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο τάφος του Pietro Arrigoni βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο Κοιμητήριο των Καθολικών, παρέα με ακόμα έναν πολύ σημαντικό Αρχιτέκτονα της Θεσσαλονίκης, τον Βιταλιάνο Ποζέλι (Vitaliano Posseli)

1. Κτίρια Τροχιοδρόμων Θεσσαλονίκης, Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 186, Θεσσαλονίκη

Τα απομεινάρια του κτίσματος υπάρχουν ακόμη… πολύ κοντά στο σημερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο τέλος της Β. Όλγας.
Χτίστηκε εκεί καθώς προστέθηκε άλλη μια γραμμή στο δρομολόγιο του τραμ -με το οποίο είναι στενά συνυφασμένη η ιστορία της πόλης- και στις 21 Ιουλίου 1957 έκανε το τελευταίο του δρομολόγιο με τον υπάλληλο στο μπροστινό μέρος να ανεμίζει μια λευκή σημαία.

Ο εξισλαμισμένος εβραίος (ντονμές), ο οποίος διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης, Ahmet Hamdi Bey, πήρε την πρωτοβουλία για την κατασκευή του τραμ. Στη βελγική εταιρία “Τροχιοδρόμου και Ηλεκτροφωτισμού Θεσσαλονίκης” (Compagnie de Tramways et d’ Eclairage Electrique de Salonique), ανατέθηκε τόσο η κατασκευή όσο και η εκμετάλλευσή του.

Η πρώτη γραμμή: 10 χλμ., από τον Αλευρόμυλο Αλλατίνι μέχρι το Τελωνείο (8 Μαΐου 1893). Το 1895 η κατασκευή της γέφυρας στο ρέμα Μπουγιούκ Ντερέ (κοντά στην περιοχή της Μαρτίου), συντέλεσε ώστε να επεκταθεί το δρομολόγιο του τραμ μέχρι το Ντεπώ (Depot). Εκεί μεταφέρθηκαν οι εγκαταστάσεις, η αποθήκη των οχημάτων, οι στάβλοι. Εκεί χτίστηκε και η συνοικία Ουζιέλ, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι υπάλληλοι του τραμ.

Περισσότερα για τα “Κτίρια Τροχιοδρόμων Θεσσαλονίκης” εδώ.

2. Casa Bianca ή Villa Fernandez (σημερινή Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης), Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 180, Θεσσαλονίκη

Ένα ακόμη πολυτελές οίκημα των αρχών του 20ου αιώνα. Ιδιοκτήτης, ο Ιταλοεβραίος βιομήχανος και εμπορικός αντιπρόσωπος, Ντίνο Φερνάντεζ Ντίαζ. Το όνομά της λέγεται πως οφείλεταιστο όνομα της συζύγου του Ντίαζ, Ελβετίδας Blanche ή Bianca Meyer, στην οποία πρόσφερε ως γαμήλιο δώρο τη βίλα.Τα σχέδια του οικήματος είναι του Πιέτρο Αρριγκόνι.

Η Casa Bianca χτίστηκε στη λεγόμενη περιοχή ή “συνοικία των Εξοχών” (περιοχή έξω από τα νοτιανατολικά τείχη της πόλης. Η ονομασία ‘εξοχές‘ οφείλεται στο γεγονός ότι αρχικά -τέλη 19ου αι.- δεν υπήρχαν πολλά οικήματα εκεί, αντιθέτως υπήρχαν αγροτικές εκτάσεις. Η ονομασία ‘πύργοι‘ οφείλεται στα μικρής αξίας και έκτασης κτίσματα, ως επί το πλείστον θερινές κατοικίες, στις οποίες συχνά διέμεναν και όσοι καλλιεργούσαν τις αγροτικές εκτάσεις της περιοχής).

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα κυριάρχησε στη Θεσσαλονίκη το αρχιτεκτονικό ρεύμα του εκλεκτικισμού. Γνώρισμα αυτού του ρεύματος ήταν ο συνδυασμός διαφορετικών αρχιτεκτονικών ρυθμών, με τέτοιο τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να είναι αρμονικό και ενιαίο.

Η Κάζα Μπιάνκα είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του αρχιτεκτονικού ρεύματος, όμως ενσωματώνει επιπλέον στοιχεία μπαρόκ, Αναγέννησης και Art Nouveau, ακολουθώντας τα αρχιτεκτονικά ρεύματα της εποχής στην Κεντρική Ευρώπη. Αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την τάση των αστών της πόλης για εξωστρέφεια κατά τις αρχές του 20ου αιώνα.

Στη Casa Bianca έλαβε χώρα ο πιο μεγάλος έρωτας της εποχής στη Θεσσαλονίκη: “Aline Fernandez, ο πιο μεγάλος έρωτας της εποχής στη Θεσσαλονίκη”
Ακόμα, μέσα στο κτήριο, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει  “Μια προσωπογραφία, σε ένα σημείο της οροφής τής Casa Bianca”

Περισσότερες πληροφορίες για το σπουδαίο αυτό κτήριο της Θεσσαλονίκης καθώς και σπάνιες εικόνες από την αποκατάστασή του εδώ.

3. Βίλα Αχμέτ και Γιουσούφ Καπαντζή, πρώην κτίριο ΝΑΤΟ, Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 105, Θεσσαλονίκη

Βίλα Αχμέτ και Γιουσούφ Καπαντζή, ένα ακόμη υπέροχο αρχοντικό στη Βασιλίσσης Όλγας 105, γνωστό και ως «κτίριο του ΝΑΤΟ» ή «Ερυθρός Σταυρός».

Είναι ένα μεγαλοπρεπές κτίσμα με εκλεκτικιστικό ύφος και επιδράσεις art nouveau, σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Pierro Arrigoni. Εκτιμάται πως χτίστηκε μεταξύ του 1893 και 1895. Είναι ένα ακόμη αντιπροσωπευτικό δείγμα του τύπου της εξοχικής κατοικίας που υιοθετήθηκε στη Θεσσαλονίκη με επιδράσεις από τις βίλες των Βιενέζων μεγαλοαστών που σχεδίασε ο γνωστός και από έργα του στην Αθήνα, Τέοφιλ Χάνσεν. Ανήκε κι αυτό στις επαύλεις της περιοχής των Εξοχών ή Πύργων.

Το αρχοντικό αυτό αρχικά ανήκε στον Αχμέτ Καπαντζή -ήταν εξοχική βίλα της οικογένειας Καπαντζή. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1926, περιήλθε ως ανταλλάξιμη περιουσία στο δημόσιο και χρησιμοποιήθηκε από τη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε από την Γκεστάπο. Αργότερα στεγάστηκαν εκεί ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Βόρειας Ελλάδας, οι υπηρεσίες του ΝΑΤΟ (γι’ αυτό είναι γνωστό και ως «κτήριο του ΝΑΤΟ») από το 1954 έως το 1973 και η Διοίκηση του Οργανισμού για τη “Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997”. Πλέον ανήκει στον επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη.

Περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες από τους εξαιρετικούς εσωτερικούς χώρους εδώ.

4. Ιταλικό Νοσοκομείο “Βασίλισσα Μαργαρίτα”, μετέπειτα Λοιμωδών, Γρηγορίου Λαμπράκη 13, Θεσσαλονίκη

Βρίσκεται στη Γρηγορίου Λαμπράκη 13, στη Θεσσαλονίκη.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1893 και ολοκληρώθηκε το 1894 κατ’ εντολή της Ένωσης Ιταλών Ιεραποστόλων.
Είχε επιφάνεια 2.500τμ , και εξυπηρετούσε τους Ιταλούς κατοίκους της πόλης αλλά και τους Εβραίους με Ιταλική υπηκοότητα.

Η συντήρησή του γινόταν από δωρεές πλούσιων Ιταλών και Εβραίων της πόλης (όπως οι γνωστοί Μοδιάνο και Αλλατίνι) αλλά και από εμβάσματα της Ιταλικής Κυβέρνησης καθώς και της βασιλικής οικογένειας, γι’ αυτό και πήρε το όνομα της Βασίλισσας Margherita. Άλλωστε υπήρχε επιγραφή στο κτίριο: REGINA MARGHERITA

Ξεκίνησε με 35 κλίνες και με λίγους γιατρούς ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό αποτελούσαν οι Αδελφές του Ελέους του Ιταλικού Μοναστικού Τάγματος. Ταυτόχρονα οι Αδελφές λειτουργούσαν επαγγελματική σχολή θηλέων.
Πέρα από το κτίριο, ήταν εντυπωσιακός ο κήπος του καθώς και ένα μικρό καθολικό εκκλησάκι στην πίσω αυλή του.

Στον σεισμό του 1902 έπαθε κάποιες ζημιές και ανέλαβε ο Vitaliano Posseli να κάνει κάποιες τροποποιήσεις και προσθήκες.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ: “Ιταλικό Νοσοκομείο “Βασίλισσα Μαργαρίτα” (μετέπειτα Λοιμωδών) του Pietro Arrigoni”

5. Κτήριο της Στρατιωτικής στάσης, πλέον Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου 3, Ελευθέριο Κορδελιό

Το κτίριο της Στρατιωτικής στάσης (Station Militaire) της εταιρείας Σιδηροδρόμων «Jonction – Salonique – Constantinople» στη Θεσσαλονίκη κατασκευάσθηκε από το 1891 μέχρι το 1894.

Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης περίπου 500 μέτρα μετά την ανισόπεδη γέφυρα της οδού Μοναστηρίου προς την έξοδο της πόλης, μεταξύ των κυρίων σιδηροδρομικών γραμμών που εκπορεύονται από τον νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό και την Οδό Μοναστηριού στα διοικητικά όρια του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου.

Παρόμοιας μορφής κτίρια μπορεί να συναντήσει κανείς σε πολλούς σταθμούς του Ο.Σ.Ε. στον Βόρειο Ελλαδικό χώρο, αλλά όχι τόσο περίτεχνα. Το κτίσμα έχει ένα ξεχωριστό αρχιτεκτονικό στυλ, με ιδιαίτερα μορφολογικά στοιχεία, σταυροειδή κάτοψη με άξονα συμμετρίας κάθετο προς τις σιδηροδρομικές γραμμές, συμμετρικά τοξωτά ανοίγματα, στρογγυλό φεγγίτη στις πλάγιες όψεις για τον αερισμό της στέγης και ψευτοπαραστάδες, ξύλινες τεμνόμενες στέγες, ξύλινες εξωτερικές δοκούς δεμένες με καλλιτεχνική μαστοριά και «καρδιά» να χτυπά 106 χρόνια και πλέον συνεχούς σιδηροδρομικής ιστορίας.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ
Μια μικρή φωτογραφική περιπλάνηση εδώ

Σημαντικό είναι ότι εδώ βρίσκεται και ένα από τα πολυτελή βαγόνια του Οριάν Εξπρές (δείτε περισσότερα εδώ: Οριάν Εξπρές: το θρυλικό τρένο της απόλυτης πολυτέλειας)

6. Νοσοκομείο Χιρς (παλιό κτήριο Ιπποκρατείου Νοσοκομείου), Κωνσταντινουπόλεως 49, Θεσσαλονίκη

Το κτήριο σχεδιάστηκε το 1904 όταν και ξεκίνησε η ανέγερσή του και ολοκληρώθηκε το 1908. Ήταν προσωπικό έργο του ιατρού Μωύς Μισραχή,ο οποίος ήταν εγγονός του Λάζαρου Αλλατίνι και ανιψιός του ιατρού Μωύς Αλλατίνι. Ο Μισραχή εξασφάλισε χορηγία της Βαρόνης Κλάρας ντε Χιρς η οποία έδωσε 200.000 χρυσά φράγκα και επέβλεψε ο ίδιος την ανέγερσή του με κάθε λεπτομέρεια. Εγκαινιάστηκε το 1908 και σκοπός του ήταν η εξυπηρέτηση της Ισραηλινής κοινότητας.

Το 1941 το χρησιμοποίησε ο Γερμανικός στρατός, στη συνέχεια τα Αγγλικά στρατεύματα και τέλος ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός έως το 1950.
Τότε μεταφέρθηκε σ’ αυτό το κτήριο το Λαϊκό Νοσοκομείο (από Ολύμπου 13, Καπναποθήκη Χριστοφίδου).
Το 1951 παραχωρήθηκε από την Ισραηλινή κοινότητα στο Ελληνικό δημόσιο και το 1962 ονομάστηκε “Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο”

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: “Νοσοκομείο Χιρς (παλιό κτήριο Ιπποκρατείου Νοσοκομείου), έργο του Pietro Arrigoni”

7. Μέγαρο Ασλανιάν, Βενιζέλου 14, Θεσσαλονίκη

Κτίστηκε το 1923 σε σχέδια φυσικά του Αρριγκόνι σε ρυθμό εκλεκτικιστικό.
Είναι 5όροφο, εντυπωσιακό και φτιάχτηκε για εμπορικές επιχειρήσεις.
Εντυπωσιακό το αίθριο με τη γυάλινη οροφή.

Είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο νεότερο μνημείο με απόφαση του 1983.

8. Έπαυλη Γιακό Μοδιάνο στη Γέφυρα/Τόψιν, “Στρατιωτικό Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων”, Γέφυρα Θεσσαλονίκης (25 χλμ από τη Θεσσαλονίκη προς Έδεσσα)

H Έπαυλη Γιακό Μοδιάνο κατασκευάστηκε περίπου το 1904 , σε σχέδια φυσικά του Pierro Arrigoni ως εξοχική κατοικία του ιταλοεβραίου Γιακό Μοδιάνο, ο οποίος ήταν γιος του πάμπλουτου Σαούλ Μοδιάνο, του δεύτερου σε ιδιοκτησία ακινήτων σε ολόκληρη την οθωμανική αυτοκρατορία.

Η έπαυλη αποτελεί τη μοναδική ίσως περίπτωση στην περιοχή της Θεσσαλονίκης που μπορούμε να γνωρίσουμε κάπως τον τρόπο οργάνωσης και διακόσμησης των πλούσιων κατοικιών του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα.

Ένα πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο είναι ότι στην Έπαυλη Γιακό Μοδιάνο έγιναν οι σημαντικότερες διαπραγματεύσεις που αφορούσαν το μέλλον της σημερινής Θεσσαλονίκης.
Ήταν το 1912 και οι διαπραγματεύσεις ήταν ανάμεσα στον Διοικητή της Θεσσαλονίκης Χασάν Ταχσίν Πασά και του επικεφαλής των Ελληνικών δυνάμεων Αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου.

Είναι γνωστό ότι μετά από αποτυχημένες αρχικές προσπάθειες, τελικά ο Ταχσίν Πασάς δέχτηκε την άνευ όρων παράδοση της πόλης στους Έλληνες, στις 26 Οκτωβρίου 1912.
Μάλιστα ο τάφος του Ταχσίν Πασά βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο, στο “Στρατιωτικό Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων”.

Το 1911 η έπαυλη περνάει σε Τούρκους, κατόπιν στην οικογένεια Παπαγεωργίου και στη συνέχεια, το 1940, επιτάσσεται από τους Γερμανούς για να περάσει πάλι σε χέρια ελληνικών οικογενειών απ’ όπου το 1999 το αγοράζει ο Ελληνικός Στρατός και δημιουργεί το “Στρατιωτικό Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων”

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

9. Βίλα Μεχμέτ Καπαντζή, (ΜΙΕΤ), Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 108, Θεσσαλονίκη

Χτίστηκε το 1895, στην περιοχή των “Εξοχών” ή των “Πύργων”, έξω από τα παλιά τείχη της πόλης (τα οποία κατεδαφίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα), σε παραθαλάσσιο τότε οικόπεδο έκτασης 4 περίπου στρεμμάτων.

Το οίκημα ανήκε στην οικογένεια του Μεχμέτ Καπαντζή, η οποία και το κατοίκησε αρχικά και σ’ εκείνη οφείλει το όνομά του. Οι πληροφορίες για την πολυτελέστατη κατασκευή αναφέρουν ότι κόστισε πάνω από 40.000 χρυσές λίρες!

Αποτελείται από δύο κτίρια που συνδέονται μεταξύ τους, το κυρίως κτίσμα (ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο, πρώτος όροφος και σοφίτα) και τον πύργο (4 όροφοι και ανοικτό το υπέργειο τμήμα ως το ύψος του ισογείου).
Η επίδραση της αρχιτεκτονικής των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης της εποχής του, καθώς και τα γνωρίσματα του εκλεκτικισμού, είναι έκδηλα (τόσο στην πολυπλοκότητα του όγκου, τη σύνθετη στέγη με τις έντονες κλίσεις, όσο και στον υπερυψωμένο ορθογώνιο πύργο).

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: “Βίλα Καπαντζή, ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης”

Τέλος, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα η Βίλα Χιρς στη Βασ. Όλγας και Γραβιά 25, αυτό το σπουδαίο κτήριο που έχει εγκαταληφθεί και καταστρέφεται κάθε μέρα, έχει σχεδιαστεί από τον Arrigoni. Ωστόσο δεν μπορέσαμε να επιβεβαιώσουμε κάτι τέτοιο.